Moto2: Shoya Tomizawa R.I.P.

Moto2 Misano: O Shoya Tomizawa έφυγε




Η 28η συμμετοχή σε αγώνες Grand Prix, έμελλε να είναι η τελευταία για τον Shoya Tomizawa, που το 2006 σε ηλικία 15 χρόνων πήρε το βάπτισμα του πυρός στο Ιαπωνικό Grand Prix στην κατηγορία GP125. Το 2008 μετά από απουσία ενός χρόνου επέστρεψε στα MotoGP, στην κατηγορία των 250, με 16 συμμετοχές και καλύτερη θέση την 10η.

Φέτος ξεκίνησε εντυπωσιακά με νίκη στη νέα κατηγορία Moto2 και έδειξε ότι το μέλλον είναι δικό του, με εκπληκτικές εμφανίσεις, αλλά και αρκετές πτώσεις. Ήταν ο 10ος φετινός του αγώνας και όλα πήγαν καλά στην εκκίνηση, με τον Ιάπωνα οδηγό να μάχεται στο γκρουπ των πρωτοπόρων.

Λίγο αργότερα ο Tomizawa έχασε το μπροστινό της μοτοσυκλέτας του στην έξοδο μιάς στροφής, πατώντας πάνω στο κερμπ και οι Alex De Angelis & Scot Redding που τον ακολουθούσαν δεν κατάφεραν και δεν μπορούσαν να τον αποφύγουν, κτυπώντας τον στο σώμα, με τις μοτοσυκλέτες τους.

Ο Ιταλός και ο Βρετανός οδηγός τελικά δεν είχαν κάτι σοβαρό και αργότερα βγήκαν από το ιατρικό κέντρο της πίστας. Όμως ο 19χρονος Ιάπωνας είχε μεταξύ άλλων αιμάτωμα στην καρδιά, η οποία σταματούσε να κτυπάει κανονικά, αλλά λειτουργούσε σε κάποιο βαθμό. Μεταφέρθηκε στο κοντινό νοσοκομείο του Riccione όπου μετά από προσπάθειες περίπου 10’ λεπτών, άφησε την τελευταία του πνοή στις 14:20 τοπική ώρα, 20’ περίπου από το ξεκίνημα του αγώνα της κορυφαίας κατηγορίας. Αφού ειδοποιήθηκε η οικογένειά του, η επίσημη ανακοίνωση της απώλειάς του έγινε περίπου στις 14:30.

«’Ηταν ένας χαρούμενος τύπος, πάντα με χαμόγελο και ένας πολύ καλός οδηγός», είπε ο Dani Pedrosa με δάκρυα στα μάτια, το ίδιο είπε και ο Jorge Lorenzo με τα μάτια βουρκωμένα και αντίστοιχα ο πιο ψύχραιμος Valentino Rossi πρόσθεσε ότι μετά την τραγική απώλεια του Daijiro Kato, είναι η 2η φορά που ζει κάτι τέτοιο.

Γεννημένος στις 10 Δεκεμβρίου του 1990 στην Chiba της Ιαπωνίας, έφυγε κάνοντας αυτό που αγαπούσε περισσότερο. Η χαμογελαστή παρουσία του θα λείψει σε όλο το paddock του MotoGP και στο γραφείο τύπου, όπου περνούσε αρκετές ώρες κάθε απόγευμα μελετώντας τις φωτογραφίες του.

Καλό ταξίδι.
http://www.motograndprix.gr/



Ένα video:
http://www.motogp.com/en/videos/2010/Sh ... +your+line




Μερικές σημειώσεις από το superbikeplanet.com:
http://www.superbikeplanet.com/2010/Sep/100906a.htm



Επιπλέον info:
http://crash.net/motogp/news/163015/1/m ... uries.html
http://crash.net/motogp/news/163046/1/m ... tment.html





R.I.P.

κριμα!

και αδικο...

καλο δρομο να εχει...

Ειναι αρκετα λυπηρο να χανονται ανθρωποι στην ασφαλτο!
Πιστα ειναι αυτο ή δρομος δεν εχει σημασια...

αναπαυσου εν ειρηνη που λενε κ οι αμερικανοι

Το μεγάλο γλίστρημα

Ο αναβάτης ξυπνά και μπαίνει στη δερμάτινη φόρμα του. Κουμπώνει το φερμουάρ και περπατά με τα πόδια ανοιχτά, το κράνος στο χέρι και τα παχιά καφέ μαλλιά του σαν χαίτη λιονταριού.

Είμαστε στην Ιαπωνία, στην πατρίδα του. Το μυαλό του αναβάτη είναι συγκεντρωμένο. Όλες οι ξέφρενες σκέψεις καταλήγουν στην ανάγκη να οδηγήσει ταχύτερα, σκληρότερα, καλύτερα. Η πιο κυρίαρχη χρονιά στην κατηγορία των 250 έχει αρχίσει να κιτρινίζει στις σελίδες των βιβλίων με τα ρεκόρ. Η μεγάλη στιγμή είναι τώρα και δεν μπορεί να σκέφτεται τον γιο του, μόλις μιας εβδομάδος, που είναι σπίτι με την Makiko. Δεν σκέφτεται τη γυναίκα του γιατί από μια γωνιά του μεγάλου, καφετί ματιού του, βλέπει τον Valentino Rossi, τον παγκόσμιο πρωταθλητή, ντυμένο στα φωσφορίζοντα κίτρινα και πορτοκαλί. Αυτή είναι η χρονιά του και αυτός είναι ο αγώνας του. Ταχύτερα, σκληρότερα, καλύτερα.

Του αρέσει ο Rossi. Τον προηγούμενο μήνα είχαν επισκεφθεί μαζί τα εργοστάσια της Honda στην Ιαπωνία, όπου τους είχαν υποδεχθεί σαν μονομάχους. Αντάλλαξαν χειραψίες με τους εργάτες, τους ανθρώπους με τις πιο αργές, απλές και στενάχωρες ζωές. Τους χτύπησαν στην πλάτη μικρόσωμοι άνθρωποι με δύναμη. Μέθυσαν μαζί στις οκτώ ώρες. Μέθυσαν πολύ και τον πήρε ο ύπνος πάνω στον εμετό του. Τώρα, απλώνει το ντυμένο με δερμάτινο γάντι χέρι του και πιάνει του Rossi. Γνέφουν ο ένας στον άλλο και κοιτούν τον κόσμο πάνω από τον τοίχο και τα κίτρινα μέταλλα ενός roller coaster που γράφει σχέδια στον ουρανό.

Οι κινητήρες έρχονται στη ζωή. Κάνουν περισσότερο θόρυβο τώρα που τα παλιά 500άρια έδωσαν τη θέση τους στα τετράχρονα τέρατα των 990cc. Ταχύτερα, σκληρότερα, καλύτερα. Αυτοί οι άντρες σύντομα θα τρέχουν με περισσότερα από 320 km/h στους αγώνες, αγκομαχώντας να τιθασεύσουν την επιτάχυνση όπως οι αναβάτες του ροντέο. Ο Loris Capirossi, το bulldog από την Μπολόνια, έφτασε τα 347 km/h σε ένα τεστ στη Βαρκελώνη. Απίθανο. Οι αισθήσεις των θεατών σφυροκοπιούνται, αλλά αυτοί οι άντρες βάζουν το εξωπραγματικό στην καθημερινότητά τους. Έτσι, οδηγούν, γέρνουν και χαλάνε τις ξύστρες τους στην άσφαλτο. Πάνε τόσο γρήγορα που ο έξω κόσμος μετατρέπεται σε ένα μονότονο και ξεπλυμένο καμβά. Συγκεντρώνονται και ψάχνουν το άνοιγμα.

Είμαστε στην Ιαπωνία, στην πατρίδα του. Εδώ μεγάλωσε. Και εδώ πέφτει σήμερα. Στο σημείο όπου τα χρώματα, ο θόρυβος και ο κίνδυνος μετατρέπονται σε πυρακτωμένη οργή. Ο αγώνας συνεχίζεται. Οι κριτές τον βγάζουν από την πίστα.

Ο Rossi δεν έχει ιδέα. Σκέφτεται τη νίκη και μόνο τη νίκη. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο καλό. Ακόμη και σε αυτή την ταχύτητα, το μυαλό του είναι αρκετά ήρεμο για να δει την κίτρινη σημαία. Συγκεντρώνεται. Σκέφτεται. Οδηγάει. Θα μπορούσε να προσπαθήσει να πάει πιο γρήγορα αλλά δεν το κάνει. Γνώρισε το όριο. Αναζήτησέ το, ακούμπησέ το και κάνε πίσω. Διαπραγματεύσου με τη γενναιότητα και το κίνητρό σου. Γίνε ο ταχύτερος, ο σκληρότερος, ο καλύτερος.

Ο Rossi κερδίζει. Αυτός ο μπάσταρδος ο Biaggi είναι δεύτερος. Γάμησέ τον. Γάμησέ τους όλους. Ξεκίνησε τη σεζόν στην κορυφή. Είναι αυτός που πρέπει να ηττηθεί. Ο Capirossi είναι τρίτος. Ένας σκληρός μικρόσωμος μαχητής που θα πρέπει να πιστέψει στον εαυτό του για να τον κερδίσει φέτος. Είναι 2003 και ο Rossi θα γίνει βασιλιάς.

Έτσι, πανηγυρίζουν και ανοίγουν τις σαμπάνιες τους. “Έπεσε ο Kato, τον πήρε το ελικόπτερο”, τους είπε ο υπεύθυνος Τύπου της Dorna. Συμβαίνουν αυτά. Αυτοί είναι οι αγώνες, ένα μίασμα σπασμένων κόκαλων, καμένου δέρματος και τεντωμένων νεύρων. Πολύ αργότερα έμαθαν ότι ο Kato χτύπησε τον τοίχο. Daijiro Kato, ο Samurai του γλιστρήματος. Daijiro Kato, ο άντρας που ο Rossi μέθυσε μαζί του. Ο τοίχος που όλοι γνώριζαν ότι βρίσκεται πολύ κοντά, ο τοίχος που σήμανε ότι ποτέ ξανά δεν θα επέστρεφαν στη Suzuka. Άκουσαν ότι επανέφεραν τη λειτουργία της καρδιάς του δίπλα στο σημείο του ατυχήματος. Ότι οι κριτές τον έβγαλαν από την πίστα χωρίς να υπολογίσουν πιθανούς τραυματισμούς στο λαιμό και το νωτιαίο μυελό. Παρόλα αυτά, ο αγώνας δεν διακόπηκε.

Όταν πέθανε δύο εβδομάδες αργότερα, δίπλα στη γυναίκα και τα παιδιά του, οι αναβάτες θύμωσαν τόσο πολύ που ίδρυσαν μια επιτροπή ασφάλειας. Μετά, πήγαν στη Ν. Αφρική για τον επόμενο αγώνα. Έβαλαν το 74, τον αριθμό του Kato, στις φόρμες τους και μετά ξέχασαν. Σκέφτηκαν το πως θα κερδίσουν. Μόνο αυτό. Ταχύτερα, σκληρότερα, καλύτερα.

(Απόσπασμα από το βιβλίο Ring of Fire του Rick Broadbent, που κυκλοφόρησε στις 16 Ιουλίου 2009 (ISBN 9780593062630).

Το αφιερώνουμε στον Shoya Tomizawa που έχασε τη ζωή του στις 5 Σεπτεμβρίου 2010 στην πίστα του Misano. Στην ίδια πίστα που, 17 χρόνια πριν, έμεινε παράλυτος ο μεγάλος Wayne Rainey: Στις 5 Σεπτεμβρίου 1993…


blog.ebike.gr

πολυ καλο

Φοβερο αποσπασμα!
αξιζει να το διαβασετε

Σαν σήμερα 4 χρόνια...





RIP