Τελικά αυτός ο ''Μέρφυ''........... πρέπει να είναι πολύ αντιμοτοσυκλετιστής
............
ότι είχα σχεδιάσει..... τίποτα δεν πήγε όπως το ήθελα.
Ξεκίνησα γύρω στις 07:10' από ΑΟ με κατεύθυνση την παλαιά ΕΟ Θήβας.
Η Αττική Οδός ήταν βρεγμένη απο την υγρασία αλλά αυτό δεν με πτόησε, μιας και έλεγα
μόλις σκάσει ο ήλιος θα εκθρονίσει την υγρασία και θα μου προσφέρει απλόχερα μια στεγνή άσφαλτο
ώστε να την χαρώ. Όμως εδώ εισέρχεται ο πρώτος δάχτυλος του ''Μέρφυ'' που λέγαμε.
Πριν φτάσω στην Αγ.Σωτήρα έκανε την εμφάνιση της η ομίχλη. Όχι ιδιαίτερα πυκνή,
αρκετή όμως να με κάνει να ρίξω πολύ τον ρυθμό μου.
Μετά το Κρυοκούκι άρχισε ο εφιάλτης. Ορατότητα στα 5 μέτρα το πολύ......
κατέβηκα τις στροφές, ανέβηκα τις στροφές, πέρασα την διασταύρωση του Π.Γερμενού......
ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΙΠΟΤΑ !!!!
Μετά τις Ερυθρές δέ, η ορατότητα ήταν στο 1 μέτρο. Κάπου κοντά στην ΙΝΟ, πήγα να φιλήσω έναν φορτηγατζή,
ο οποίος ήταν στην άκρη του δρόμου με τα alarm αναμμένα και τον είδα 40εκ μπροστά απ' τον τροχό μου.
Μόλις με αντιλήφθηκε, άνοιξε το παράθυρο και μου φώναξε..........
'' βρε παληκάρι έχεις σαλτάρει εντελώς ???? '' όλος ο κάμπος και χθές και σήμερα είναι έτσι.
Μετά τις 09:00' θα καθαρίσει
Κατάλαβα ότι η ωραία διαδρομή που είχα ετοιμάσει μάλλον τελείωνε κάπου εδώ άδοξα
Παρ' όλα αυτά, απ' το να κάτσω και να σκεβρώνω, αποφάσισα να συνεχίσω για Θήβα και απο εκεί να βγώ Εθνική.
Χρειάστηκα περίπου 1 ώρα μέχρι που πάτησα την Ν.Ε.Ο.
Με τα μαξιλαράκια του κράνους μου να είναι μούσκεμα ( αναγκαστικά οδηγούσα με την ζελατίνα σηκωμένη, μιας και
η υγρασία που καθόταν εξωτερικά δεν προλάβαινα να την σκουπίζω ).
Έφτασα λοιπόν στο 90οχλμ, μπήκα και άραξα με τους φορτηγατζήδες μέχρι τις 10:00' περίπου.
Κάπου εκεί η ορατότητα αυξήθηκε στα 10 μέτρα περίπου, οπότε και οι φορτηγατζήδες και εγώ αποφασίσαμε να συνεχίσουμε.
Μέχρι το 140οχλμ ακολουθούσα μια νταλίκα με 40χλμ περίπου, ώστε να ξεκουραστούν τα μάτια μου
που είχαν πεταχτεί μέχρι το φτερό απ την υπερπροσπάθεια και κυρίως να μην ανοίξω την ζελατίνα ξανά, μιας
και δίπλα σε μια σόμπα είχα στεγνώσει λίγο το κράνος μου.
Από εκεί μέχρι λίγο πριν τον Αλμυρό είχα ηλιοφάνεια και μάζεψα γρήγορα την διαφορά.
Στον Αλμυρό πάλι η ορατότητα μέχρι τα τακάκια. Πέρασα την Λάρισα και δεν το κατάλαβα.....
Μετά πάλι ήλιο, τάπα, πριν τα Τέμπη πάλι ομίχλη....... ξανά μετά ήλιο, πάλι τάπα, πριν τα Μάλγαρα πάλι ομίχλη,
ξανά ήλιο και την τελευταία ομίχλη την συνάντησα στο ύψος των λιμνών ( Μικ & Μεγ Βόλβη ).
Από εκεί και μετά χαρά θεού και σαν αποζημίωση μου ήρθαν οι στροφές πριν την Καβάλα.
Απλά ΥΠΕΡΟΧΕΣ !!!!
Είναι η πρώτη φορά που σε δημόσιο δρόμο, με βαλίτσες ακούμπαγα γόνατο. Πολύ τυχεροί η Καβαλιώτες !!!!!
Το υπόλοιπο της ημέρας κύλησε ομαλά και έφτασα τελικά αργά το βράδυ στο Capsis στην Θεσ/νίκη.
Εκεί με περίμενε ο δεύτερος δάχτυλος του ''Μέρφυ''.
Το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο με Λίβυους τραυματίες που τους φιλοξενούσε μάλλον η Ελλάδα. Ήταν πάρα πολοί,
απίστευτα φωνακλάδες και στα καλά του καθουμένου καθώς είμαι στην reception γίνετε χοντρός τσαμπουκάς.
Πολύ ξύλο, φωνές, ιπτάμενες πατερίτσες κλπ..... δεν ντρέπομαι να το πώ, πέρασα πίσω απο το desktop της reception
και κρύφτηκα μαζί τους. Όλο αυτό κράτησε περίπου 15' μέχρι που ήρθε η αστυνομία και όλα ηρέμησαν.
Ειλικρινά εάν δεν ήμουν τόσο κουρασμένος, αλλά κυρίως δεν είχα κατεβάσει όλα τα πράγματα απο την μηχανή....
θα πήγαινα σε άλλο ξενοδοχείο.
Όλα αυτά που μου συνέβησαν μέσα στην ημέρα, προσπάθησα να τα σβήσω με μια και μόνο σκέψη.
Αύριο το πρωί θα γυρνάω στην πίστα.
Και όμως, ο ''Μέρφυ'' έβαλε τελικά και το τρίτο του δάχτυλο και το πιο μακρύ τελικά.
Ξυπνάω το πρωί, με το μυαλό μου να έχει γραμμένο τους Λίβυους στις ξύστρες της μπότας και ξεκινάω να ετοιμάζομαι...
όταν διαπίστωσα ότι................
έξω έριχνε ΠΑΠΑΔΕΣ...
δεν πίστευα στα μάτια μου, μιλάμε για πολύ νερό.
Με την γκαντεμιά που με έδερνε, δεν δοκίμασα καν να ξεκινήσω για Σέρρες, γιατί απλά κάτι άλλο ίσως θα συνέβαινε.
Η βροχή πήγε πίσω και όλο το πρόγραμμα μου με τις επαγγελματικές επισκέψεις που είχα ( Αριδαία, Αμύνταιο κλπ ),
οπότε αφού τελείωσα γύρω στις 21:00', δεν είχα κουράγιο να ξεκινήσω επιστροφή για Αθήνα.
Κοιμήθηκα και το πρωί ξεκίνησα την επιστροφή.
Δεν είχα ομίχλες, δεν είχα καταιγίδες.......... αλλά είχα κάτι ανέμους, που σε μερικά σημεία κυριολεκτικά
πάλευα να μείνω πάνω στο δρόμο και πάνω στην μηχανή.
Έσφιξα τα δόντια μου μέσα απο το κράνος, δεν είπα τίποτα και έφτασα τελικώς πίσω.
Συμπέρασμα ?????? Ποτέ μην κανονίζεις τόσες λεπτομέρειες και έχεις τόσες προσμονές, γιατί αυτή η κ@υφάλα ο ''Μέρφυ''
τα ακούει και σπάει πλάκα μαζί μας.
Άντε και στο επόμενο....
δεν λέμε πότε, ούτε πού, μην τυχόν και μας ακούσει