Η περιπλανηση του Τιγρη

Το οδοιπορικο αυτο το δουλευω ταυτοχρονα και στο Μοtosickleta.gr. Δεν ηξερα οτι υπαρχει Ελληνοφωνο Triumph forum και ευχαριστω το φιλο Nfot που με παρεπεμψε εδω.

Πρίν κανα μήνα περίπου, βρήκα την ευκαιρία να την κάνω απο το Reno για λίγες μέρες. Η εν λόγω ευκαιρία ητανε ενα photoshoot για την εταιρία Olympia Motosports. Ζητάγανε μηχανές για τον κατάλογο του 2008, τους εστειλα φωτογραφίες της δικιάς μου, τους έκανε. Μπόνους νούμερο ενα..δωρεάν μπουφάν για τον κόπο μου. Μπόνους νούμερο δυο...η φωτογράφηση ήταν στο Highway 1, California...ενα απο τους καλύτερους δρόμους για μηχανές στην Αμερική. Δε χανονται τετοιες ευκαιριες, σωστα; Έφυγα...και'επι τη ευκαιρία, δεν περνάμε και απο Las Vegas μια-δυο μέρες?

Πριν να αρχίσει το ταξιδάκι, επιτρεψτε μου να σας συστήσω στο υποψήφιο μοντέλο. Εγγλέζα καθαρόαιμη, 955 κυβικά, τρείς κύλινδροι. Άλλοι την είπαν γριά, απαρχαιωμένη...άλλη την είπαν χοντρή, αδέξια...και ένας μαλακοπίτουρας με Harley την αποκάλεσε "γκαμήλα". Για μένα είναι δυνατή, αξιόπιστη, άνετη, καλοταξίδευτη, και κάθε φορά που την καβαλάω χαμογελώ σαν ηλίθιος.

Οπότε, ας φορτώσουμε και έιμαστε έτοιμοι να φύγουμε.

Λοιπόν...ο ποιό εύκολος και ποιο γρήγορος τρόπος για να φτάσω στην ακτή της Καλιφόρνια είναι το Interstate 80, το οποίο τελειώνει στο San Francisco...αλλά ποιός βιάζεται? Η φωτογράφηση έιναι Τετάρτη, σήμερα είναι Τρίτη. Έχω περισσότερο απο αρκετό χρόνο για να πάω μέσω ενός άλλου δρόμου, πιο αργού μεν, πιο απολαυστικού δε. Θα περάσω το βράδυ με κατι φίλους και θα συνεχίσω με την αυγούλα.

Η επιλογή ειναι το Highway 88. Έτσι για να πάρετε μια ιδέα...

http://maps.google.com/maps?f=d&hl=en&g ... 2&z=8&om=1

Σε γενικές γραμμές, τα πρώτα 55 μίλια δεν είναι και τίποτα σπουδάιο. Υπομονή χρειάζεται μέχρι να τελειώσει η έρημος και να πίασω τα βουνά.

Επιτέλους...βουνά...

Σ'αυτό το υψόμετρο, το τοπίο έιναι ενας συνδυασμός high desert και δάσους.

Τέρμα η ευθείες.

Ευτυχώς που υπάρχει και η Καλιφόρνια, αλλοιως θα έβλεπα μπλέ μόνο στον ουρανό.

Με όλες τις αποσκευές, έιναι λίγο χοντροκώλα η Εγγλέζα...αλλά πάντα κούκλα.

Ο Τιγράκος στο φυσικό του περιβάλλον...

Πάει το πορτοκαλί με το μπλέ; Πάαααααααααει, πως δεν πάει!

Το ανα το παγκοσμίω διάσημο (οκ, λίγη υπερβολή δεν έβλαψε ποτέ κανένα) Kirkwood Inn. To κτίριο είναι περίπου 150 χρόνων (Νταξει, δεν ειναι και Παρθενώνας) και πριν 150 χρόνια ήτανε σταθμός για τις άμαξες που πηγαίνανε Καλιφόρνια ή στα ορυχεία αργυρού της βόρειας Nevada.

To ωραίο πράμα με τη Sierra Nevada είναι ότι η θέα αλλάζει ανάλογα με το αν κοιτάζεις αριστερά



ή δεξιά

Μετά απο αυτό το σημείο η κάμερα μπηκε πίσω στο tank bag (Eλληνιστι?). Ο δρόμος ήταν γεμάτος στροφές, η μέρα υπέροχη, και απλά ήθελα να απολαυσω τη διαδρομή. Όπως είπε κάποτε ο Πορτοκάλογλου: "Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι το δρόμου η χαρά."

Δυστυχώς, σε κάποια φάση, μας τελείωσαν το βουνά και βρέθηκα κάτω στην πεδιάδα. Άντε πάλι με τις ευθείες...και σαν να μην έφτανε αυτό, αναγκαστικά έπρεπε να πάρω κάποιους μεγάλους αυτοκινητόδρομους για να φτάσω στον τελικό μου προορισμό για τη μέρα. Βαρεμάρα σκέτη.

Ευτυχώς, οταν φτάσεις στην ακτή, το τοπίο αλλάζει.

Θάλατα!!! Θάλαττα!!! Και κάτι φώκιες στα βράχια.

Φτάνω τελικά στο σπίτι του φίλου μου. Μπύρες, φαγητό, μπύρες και ύπνος...

Ξυπνάω το πρωί...καφέ...κι'αλλον ενα...αντε τρείς...ας πούμε πώς είμαι έτοιμος.

Αστροναύτης έτοιμος για απογείωση. Το στύλ και το χρώμα δε με ενδιαφέρει και πολύ. Έχω μάθει με το δύσκολο τρόπο ότι η ασφάλεια και η ορατότητα είναι ποιό σημαντική. Επίσης, στο Reno χτυπάει 45αρες το καλοκάιρι. Το ασημενιο χρώμα τραβάει λιγότερη ζέστη.

Το σχέδιο για σήμερα είναι απλό...320 χιλιόμετρα στο σημείο που θα συναντηθούμε για τη φωτογράφηση.

Ο δρόμος είναι εξ'ολοκλήρου παράλληλος με την ακτή, οπότε απλα θα βάλω τις φωτογραφίες. Τα λόγια είναι περιττά.