ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΕΦΑΣ η πρωτη και ισως η τελευταια Ελληνικη μηχανη

ανθρωπος - ιστορια... φιλος του britten και ισαξιος του ισως..

copy paste απο mybike.gr

Παρακάτω είναι η ιστορία του Θανάση Λεφα του Έλληνα μηχανικού που δημιούργησε μια
πρωτοποριακή μηχανή για τα δεδομένα της εποχής του και για τα δεδομένα της Ελλαδας.

Παρακάτω είναι το άρθρο-συνέντευξη που είχε γραφτεί από τον Θανάση Χούντρα.

*13-1-2006 / 135
Γωνία Κλίσης - Του Θανάση Χούντρα
Ασυμβίβαστος


Η Ελλάδα έχει τα ωραία της, την ηλιοφάνεια και την ατμόσφαιρα, το κέφι και τα τοπία της. Έχει όμως και κάτι μαύρες τρύπες που καταπίνουν αδιακρίτως κόσμο, ιδέες, μορφές και ταλέντα.
Ο Θανάσης Λέφας δεν είναι πια μαζί μας. Πέρασε "απέναντι" στις 27 του Δεκέμβρη, σε μια κατάληξη που δεν αξίζει σε κανέναν, βυθισμένος στην ανέχεια και τον πόνο από την επάρατη νόσο. Στα πενήντα πέντε του έφυγε στη σκιά, την ίδια που τον κατέτρεχε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, την ίδια που τον ακολουθούσε και του έκρυβε τον ήλιο.


Κάποιοι θα αναρωτηθείτε ποιος είναι ο Θανάσης Λέφας. Και αυτό είναι το πιο οδυνηρό στοιχείο που θα μείνει στην ιστορία. Μια τέτοια μορφή, ένα μυαλό σε άλλη συχνότητα, δημιουργός και εφευρέτης δεν ευτύχησε να δει κάτι από το έργο του να βρίσκει τον δρόμο προς την αναγνώριση. Θα έπρεπε να είναι γνωστός σε όποιον οδηγεί μοτοσυκλέτα, ένας Rossi της Μηχανολογίας που θα μείνει θρύλος για τους "λίγους" που τον αναγνώριζαν και τους ακόμη λιγότερους που τον γνώρισαν. Από την άλλη, δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να μιλήσω για αυτόν, το μεγαλείο ή το έργο του, παρότι έχουμε περάσει κάποιες ώρες
συζητώντας. Ακούγοντας ή μάλλον προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τους χρησμούς του. Για την αντίληψή του, για τις μοτοσυκλέτες, τα εργοστάσια, τους κατασκευαστές και το "marketing" -όπως όριζε μονολεκτικά το θηρίο που κρατά δεμένη την εξέλιξη της μοτοσυκλέτας. Τοποθετήσεις με πολύ πάθος, πίκρα, πείσμα, αλλά και ελπίδα. Ο Θανάσης Λέφας επέμενε σε αυτό που έκανε, γιατί το αγαπούσε, αλλά δεν έπαψε και να ελπίζει ποτέ.


Για αυτόν υπήρχε η μοτοσυκλέτα το όχημα και η "μοτοσυκλέτα" ως ιδέα. Αυτές που κυκλοφορούσαν στους δρόμους και παράγονταν κατά χιλιάδες από τα εργοστάσια και "εκείνες" που σχεδιάζονταν για να είναι "μοτοσυκλέτες", αλλά δεν κυκλοφορούν στους δρόμους. Ποια η διαφορά; Η μοτοσυκλέτα είναι αρεστή και δημοφιλής επειδή εμπεριέχει τον κίνδυνο, πίστευε ο Λέφας. Και όσο εξελίσσεται στον δρόμο που έχει πάρει, θα συνεχίσει να τον εμπεριέχει. Η "μοτοσυκλέτα" είναι κάτι άλλο, πιο αποτελεσματικά σχεδιασμένη και? δεν είναι επικίνδυνη.
(Δανείζομαι αποσπάσματα από την παρουσίαση της μοτοσυκλέτας του στους 2ΤΡΟΧΟΥΣ το 1996).


"Μοτοσυκλέτα είναι να θέσεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο, με κάπως
συνοπτικά στοιχεία (ότι τον ελέγχεις). Τη στιγμή που θα δοθούν τα πλήρη
στοιχεία ως προς την ασφάλεια του αναβάτη, η ?μοτοσυκλέτα? θα πάψει να υπάρχει."


Οι αντιρρήσεις του επικεντρώνονταν κυρίως στη μορφή του μπροστινού συστήματος των μοτοσυκλετών. Και κάπου εδώ ξεκινά η ιστορία του Θανάση Λέφα. Ποτέ δεν απέκτησε τα πτυχία που να πιστοποιούν την ιδιότητά του. Τα γράμματα που ήξερε ήταν λιγοστά. Όσα του χρειάζονταν για να αναζητά τη γνώση και τα δεδομένα μέσα από συγγράμματα και βιβλία. Όχι όμως και για να αποδείξει με τα γραπτά του ότι είναι ικανός για ένα πτυχίο.
Ξεκίνησε την καριέρα του μετατρέποντας έναν κινητήρα χωρίς γνώσεις. Λύνοντας "μάθαινε" και κατανοούσε, δένοντας επινοούσε και εξέλισσε. Ήταν γεννημένος για αυτό και είχε ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης:


"Σήμερα ο κόσμος δεν έχει το θάρρος να εμπιστευτεί το ένστικτο. H βασική
δημιουργική λειτουργία είναι: ένστικτο-φαντασία-λογική-πράξη. Όπως έχουν
σήμερα τα πράγματα, που είμαστε φορτωμένοι μια καμπούρα με φόβους,
οι πράξεις των άλλων γίνονται λογική για τον καθένα μας, πεδίο όπου οργιάζει
η φαντασία μας, βάζοντας το ένστικτο να λειτουργήσει για την επιβίωσή μας
μόνο."


Δίνοντας τροφή στο ένστικτό του δημιουργούσε διαρκώς. Ξεκίνησε να τροφοδοτεί τη φαντασία του με τα στοιχεία που γεννούσε το ένστικτο όσο οδηγούσε τη μοτοσυκλέτα. Και τα έκανε πράξη. Ξεκίνησε να φτιάχνει την πρώτη του μοτοσυκλέτα, ένα πρωτοποριακό trial, και παράλληλα να σχεδιάζει και να εξελίσσει το "εναλλακτικό" του μπροστινό σύστημα. Τρία χρόνια αργότερα, είχε κατασκευάσει από το μηδέν μια μοτοσυκλέτα trial. Ο κινητήρας, φτιαγμένος εξ ολοκλήρου από τον ίδιο με ατελείωτες ώρες στον τόρνο, έδινε λύσεις σε προφανή προβλήματα. Κύλινδρος, στρόφαλος και κιβώτιο ταχυτήτων βρίσκονταν στην ίδια ευθεία. Ο άξονας του ψαλιδιού περνούσε μέσα από τον άξονα του γραναζιού κίνησης. Έλειπε το πιρούνι της μοτοσυκλέτας που δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί.


"Έβαλα ένα συμβατικό πιρούνι για να τελειώσει η μοτοσυκλέτα.
Με κούρασε όμως και αμέσως την παράτησα
για να ασχοληθώ ολοκληρωτικά με το μπροστινό που ετοίμαζα."


Αργότερα ακούστηκε ότι τα σχέδια έφτασαν μέχρι την Aprilia, όμως η συνεργασία δεν προχώρησε για λόγους που εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί. Υπήρχε εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση στο θέμα?


"Τα χρήματα είναι το μέσον. O τρόπος είναι οι γνώσεις.
Η τεχνολογία ζητάει το πολύπλοκο. Και δέχτηκα το δεδομένο της πολυπλοκότητας.."


Κάπου εδώ υπεισέρχεται η παράμετρος της δυσκολίας που αντιμετώπισε στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους. Θα τον χαρακτήριζες εύκολα ιδιότροπο, δύσκολο, απόμακρο, δηλαδή όλα όσα δεν ήταν στην πραγματικότητα. Το περιβάλλον, η κοινωνία, τού ζητούσαν "στοιχεία" και συμβατική επικοινωνία, ενώ ο ίδιος διέθετε μόνον ουσία, πράξεις και ένα μυαλό φευγάτο. Στοιχεία που τον έφερναν μονίμως σε αμυντική στάση, συνειδητοποιώντας καθημερινά ότι τα μοναδικά πόδια που είχε να στηριχτεί ήταν τα δικά του. Δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστοι άνθρωποι έμειναν κοντά του μέχρι το τέλος, τον στήριξαν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο Διονύσης Χοϊδάς για τον οποίο έλεγε "?διαφωνούμε. Άλλο ένστικτο εγώ, άλλο εκείνος. Τα δύο ένστικτα όμως δίνουν μια λογική. Μια κοινή λογική. Έχω ανάγκη το ένστικτό του και εκείνος το δικό μου". Δυο τρεις κοντινοί φίλοι διατηρούσαν επαφές στους δύσκολους τελευταίους μήνες, όπως και ο Νάσος Ηλιόπουλος που δεν έπαψε να στηρίζει τον ίδιο και τα σχέδιά του και στον οποίο ζήτησε να παραμείνει η μοτοσυκλέτα που κατασκεύασε.


Με κατασταλαγμένες απόψεις όχι μόνο για τη μοτοσυκλέτα αλλά και για τη ζωή, έριχνε συστηματικά "γροθιές στο μαχαίρι". Μόνιμα "ματωμένος", δεν παραιτήθηκε ποτέ από την προσπάθεια.


"Σαν "μηχανικός" στάθηκε απέναντι στο σημαντικότερο πρόβλημα:
Η μοτοσυκλέτα ήταν λιγότερο ασφαλής από όσο επέτρεπαν οι θεωρητικές γνώσεις
του ανθρώπου να είναι. Σαν Θανάσης Λέφας, δεν μάσησε απέναντι στην προσπάθεια."


Θεωρούσε θεμελιώδες σφάλμα στον σχεδιασμό την περιστροφή του λαιμού και μαζί της ανάρτησης για την κίνηση του τροχού και την αλλαγή κατεύθυνσης. Δεν έμεινε στα λόγια, αλλά κατασκεύασε τη δική του εκδοχή, εφαρμόζοντας αυτά που πίστευε.
Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να κυλήσει στον δρόμο, όμως κατάφερε να την υλοποιήσει. "Το ζητούμενο δεν ήταν να φτιαχτεί μια μοτοσυκλέτα που, ντε και καλά, θα ήταν σταθερή με κάστερ 12 μοιρών. Το ζητούμενο ήταν να αποδειχθεί ότι μια σουπερμπάικ μπορεί να στρίβει σαν παπί, να συμπεριφέρεται στην πόλη σαν 250άρα και να καταπίνει την ευθεία με την ευστάθεια των 'κυβικών' της και όχι των 'κιλών'", ανέφερε το άρθρο. Για να καταλήξει ο Γιάννης Μιχάλης στη δοκιμή της "Δεν ξέρω ειλικρινά, δεν ξέρω πώς γίνεται να είναι σε όλα και ταυτόχρονα 'υπέρ'. Υπέρ-σταθερή, υπέρ-ευέλικτη και υπέρ-ασφαλής."

Ένα "δώρο" προς τη μοτοσυκλέτα που δεν ξέρω με ποια διαδρομή θα έφτανε στον πολύ κόσμο, σε εμάς. Μια κληρονομιά χωρίς κληρονόμους που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα μαζί με τον δημιουργό της, αν δεν γίνει σπουδή σε κάποιο Πανεπιστήμιο.


Ο Θανάσης Λέφας έδωσε τον ορισμό του ασυμβίβαστου και τον έκανε πράξη σε όλη του τη ζωή. Ήταν "ένας" και μάλλον δεν θα υπάρξει άλλος στην Ελλάδα. Στη συνέντευξη που είχε δώσει στο 0-300 το 2000, ανέφερε ότι "είχαμε κανονίσει συνάντηση με τον John Britten (τον Αυστραλό "Λέφα"), να μιλήσουμε για σοβαρά θέματα, αλλά πέθανε και δεν συναντηθήκαμε ποτέ."
Τώρα θα έχουν όλο τον χρόνο να συζητήσουν...

http://www.kawasaki-bikers.gr/mobules.p ... sc&start=0
(sorri αν δεν ανοιγει το λινκ..αν μπορει καποιος ας το φτιαξει...προσπαθησα αλλα δεν μπορω....)







http://en.wikipedia.org/wiki/Lefas


http://www.cybermotorcycle.com/euro/brands/lefas.htm

Μια συνέντευξη του Θανάση Λέφα στους 2Τ :


Πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχθεί μία δραματική αλλαγή στη
συμπεριφορά της μοτοσικλέτας;
Θ.Λ.: Δεν είναι έτοιμος για τίποτε. O κόσμος ακολουθεί αυτό που του
παρουσιάζουν και όπως το παρουσιάζουν. Από τις πολλές χάρες που σου ζητώ,
είναι να ξεχωρίσουμε το εμπορικό από την τεχνολογία - δεν ξέρω αν θα
πούλαγε.



– Τι είναι μοτοσικλέτα για σένα;
Θ.Λ.: Μοτοσικλέτα είναι να θέσεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο, με κάπως
συνοπτικά στοιχεία (ότι τον ελέγχεις). Τη στιγμή που θα δοθούν τα πλήρη
στοιχεία, ως προς την ασφάλεια του αναβάτη, η «μοτοσικλέτα» θα πάψει να
υπάρχει.



– Υπάρχει μόνο μία «μοτοσικλέτα»;
Θ.Λ.: Μία μοτοσικλέτα, είναι για τους ανθρώπους που θέτουν τον εαυτό τους
στον κίνδυνο, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα το πως θα τον σώσουν.
H άλλη, είναι γι' αυτούς που ανήκουν στο marketing και ζουν την ουτοπία ότι
δεν κινδυνεύουν. Π.χ. «ένα κλικ αλλαγή στην ανάρτηση, άλλαξε τη
μοτοσικλέτα...». Είναι ουτοπία και κακή ουτοπία. Το «κλικ», βελτιώνει μόνο
την «ψυχολογία της μοτοσικλέτας».



– Την «ψάχνει» ο κόσμος;
Θ.Λ.: O κόσμος είναι σαν τον επιβάτη του αεροπλάνου, που πάει Αθήνα-Ν.
Υόρκη και δεν τον ενδιαφέρει τι γίνεται στο διάστημα αυτό. Αυτό που
«γυαλίζει» είναι η μοτοσικλέτα, δυστυχώς για τους περισσότερους κι ας
κινδυνεύουν.



– Κρύβει δουλειά η μοτοσικλέτα, η κάθε μοτοσικλέτα;
Θ.Λ.: Έχει ατελείωτες ώρες πίσω της.



– Περίγραψέ την θεωρητικά, επί χάρτου.
Θ.Λ.: Υπάρχουν δύο ρόδες που λειτουργούν γυροσκοπικά. Αυτή είναι η
μοτοσικλέτα. Το μοτέρ, πως να σε κινήσει. Όλα τα υπόλοιπα, σημασία έχει
μόνο το πως θα λειτουργούν γύρω από αυτά τα δύο γυροσκοπικά.



– Τι αλλάζεις και γιατί;
Θ.Λ.: Το ζητούμενο το δικό μου, είναι τελείως διαφορετικό από των
υπολοίπων. Το ενδιαφέρον το δικό μου ήταν ν' αλλάξω, θεωρητικά, μερικά
πράγματα. Έπρεπε όμως, καταρχήν να γίνει πρακτική εφαρμογή. Ήθελα να
χρησιμοποιήσω ό,τι υπήρχε και να απλοποιήσω το πως επιδρά στη μοτοσικλέτα.
Για να γίνει πιο λειτουργική-φιλική, έπρεπε να γίνουν τόσες πολλές
μικρομετατροπές, που για το μέσο άνθρωπο θα ήταν αδύνατο να καταλάβει.



– Γιατί, παρόλη τη μέχρι σήμερα εργασία σου είσαι φτωχός τώρα, αλλά και
πολλές φορές στο παρελθόν κι ας μην «χαρίζεσαι»;
Θ.Λ.: Τα χρήματα είναι το μέσον. O τρόπος, είναι οι γνώσεις. H τεχνολογία
ζητάει το πολύπλοκο. Και δέχτηκα το δεδομένο της πολυπλοκότητας.



– Στάθηκες μόνο εκεί, αυτή είναι η λύση που προβάλλεις με τη μοτοσικλέτα
σου;
Θ.Λ.: Πολυπλοκότητα και λίγο... απλοποίηση των θεωρητικών στοιχείων. Ήθελα
να φτιάξω κάτι που θα είναι πιο εύκολο στον καθένα για να το οδηγήσει και
ταυτόχρονα να μπορεί να το διαφοροποιήσει σύμφωνα με αυτό που ζητάει αυτός.
Να σταθεί π.χ. ο απλός άνθρωπος απέναντι στην Χόντα και τη Γιαμάχα.
Παράδειγμα το Βoyazen-L*nk στην τεχνολογία της πίσω ανάρτησης, που δεν
χρησιμοποιείται γιατί δεν θέλουν ν' αλλάξουν τίποτε οι «μεγάλοι».



– Ξεκίνησες πολύ φιλόδοξα, κατασκευάζοντας από το μηδέν μια πλήρη
μοτοσικλέτα. Πήρες και μια αστεία μεν, την πήρες όμως, κρατική επιχορήγηση.
Τα παράτησες όμως ξαφνικά, παρότι η τράιαλ που είχες φτιάξει παρουσίαζε
σημαντικές καινοτομίες χρηστικότητας όπως για παράδειγμα η ταυτόσημη έδραση
ψαλιδιού-γραναζιού κίνησης...
Θ.Λ.: Τράιαλ... Με κούρασε το μοτέρ και σταμάτησα, αν και η σκέψη μου ήταν
το μπροστινό. Μετά από καιρό μου ήρθε η ιδέα ότι μου έλειπαν μερικές
λεπτομέρειες και τότε σκέφτηκα το ελικόπτερο.



– Ελικόπτερο;
Θ.Λ.: O μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει αεροπλάνο. Το αεροπλάνο απαιτεί
διάδρομο. Το ελικόπτερο μπορεί να πετάει και να προσγειωθεί όπου θέλει.
Προσθέτει πολυπλοκότητα όμως. Το ελικόπτερο, είναι ένα γυροσκόπιο. Εκεί το
έψαξα -στο ελικόπτερο- και βρήκα αυτό που χρειαζόμουν για το σύστημα.



– Είστε πολύ κοντά με τον Διονύση Χοϊδά, έναν επίσης παρορμητικό τύπο...
Θ.Λ.: Με το Διονύση διαφωνούμε. Αλλο ένστικτο εγώ, άλλο εκείνος. Τα δύο
ένστικτα όμως δίνουν μια λογική. Μια κοινή λογική. Έχω ανάγκη το ένστικτό
του και εκείνος το δικό μου.



– Μιλάς συνεχώς για ένστικτο.
Θ.Λ.: Σήμερα ο κόσμος δεν έχει το θάρρος να εμπιστευτεί το ένστικτο. H
βασική δημιουργική λειτουργία είναι: ένστικτο-φαντασία-λογική-πράξη. Όπως
έχουν σήμερα τα πράγματα, που είμαστε φορτωμένοι μια καμπούρα με φόβους, οι
πράξεις των άλλων γίνεται λογική για τον καθένα μας, πεδίο όπου οργιάζει η
φαντασία μας, βάζοντας το ένστικτο να λειτουργήσει για την επιβίωσή μας
μόνο. Για παράδειγμα, βλέπε το μέσο μοτοσικλετιστή πως χρησιμοποιεί τη
μοτοσικλέτα. Τι βλέπει στην πράξη, τι βάζει στη λογική, πώς την οδηγεί με
τη φαντασία του.
Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο έχω το μεγάλο ενδιαφέρον για το οδηγικό
κομμάτι της «μοτοσικλέτας» μου και όχι να διεγείρει τη φαντασία των
«ειδικών» για να αγγίξουν κάποια -ίσως- τεχνολογική εξέλιξη. Γι' αυτό την
έφτιαξα. Για να με κρίνουν μέσα απ' αυτήν και να δουν. Να με «δουν».
Ένας που ήξερε από ένστικτο τη μοτοσικλέτα και ένας που ήξερε από ένστικτο
το ελικόπτερο, θα φθάνανε σ' αυτό το αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι
οι φτασμένοι καταλήγουν στο ελικόπτερο.



– Οδηγώντας μοτοσικλέτα, είναι βέβαιο ότι οι περισσότερες κινήσεις γίνονται
ενστικτωδώς. Είσαι πολύ κοντά στον κίνδυνο για να παίζεις. Πώς το κρίνεις;
Θ.Λ.: Το τσιπάκι της ισορροπίας και το τσιπάκι του γυροσκοπικού (τα οποία
τάχει μέσα του ο άνθρωπος) είναι σε απόλυτη συνάφεια μεταξύ τους.

– Το σύστημα που δημιούργησες, μπορεί να μπει σε οποιαδήποτε μοτοσικλέτα.
Το κόστος όμως αν δεν μπει σε μια γραμμή παραγωγής, το καθιστά απαγορευτικό
για τις περισσότερες από τις διαθέσιμες τσέπες, αφού αγγίζει τα 3.000.000
δρχ. Ας υποθέσουμε όμως ότι μπαίνει, με χαμηλό κόστος. Ποια είναι η
μεγαλύτερη διαφορά που θα καταλάβει ένας που δεν «νοιώθει» και πολλά.
Θ.Λ.: Με τη μοτοσικλέτα μου, ένας που την θέλει «βαριά», μπορεί να την
έχει. Ένας που την θέλει «ελαφριά», μπορεί να την έχει. Ήθελα ο καθένας να
μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα της μοτοσικλέτας που «καθεριώθηκαν» σαν
αξεπέραστα.


...... απειρο respect...