Doohan: H μεγαλύτερη επιστροφή! ¶
Από: dimchrist στις 19/03/2013 12:55 πμ.
Ένα συγκλονιστικό κείμενο από τον Mat Oxley
Έξι χρόνια μετά από το συμβάν όπου οι Ολλανδοί χειρούργοι σκέπτονταν να ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι του Mick Doohan, ο Αυστραλός κατόρθωσε να κατακτήσει πέντε συνεχόμενους Παγκόσμιους Τίτλους. Ο Μat Oxley περιγράφει την τρομακτική ιστορία πίσω από τη μεγαλύτερη επιστροφή στην ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας, είκοσι χρόνια μετά.
Αυτή είναι η ζοφερή ιστορία του πως ο Mick Doohan πάλεψε, ξεπερνώντας ένα ατύχημα που λίγο έλλειψε να βάλει τέλος στην καριέρα του, για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην πιο σκληρή κατηγορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Η ανάρρωση του Αυστραλού από το ατύχημά του στο Assen στις 26 Ιουνίου 1992 ανήκει πλέον στη σφαίρα του θρύλου. Την περίοδο μετά το ατύχημα, για μέρες, εβδομάδες και τελικά μήνες, επέδειξε αντίσταση και άρνηση να καταθέσει τα όπλα, που θυμίζει τον Churchill, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Ο Doohan επέδειξε επίσης μια υπεράνθρωπη ικανότητα συγκέντρωσης σε στόχους φαινομενικά ακατόρθωτους και μια σχεδόν τρομακτική αντοχή στον πόνο.
Κι όλα τα παραπάνω χωρίς ίχνος αυτό–λύπησης ή έστω ελαστικότητας για τον εαυτό του. “Μόνο με τον εαυτό σου μπορείς να τα βάλεις. Κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί σου και κανείς δεν πρόκειται να κλάψει”, λέει ο Doohan παγερά όπως πάντα. “Οπότε πρέπει να συνεχίσεις αποφασιστικά”.
Το πιο τραγικό πάντως είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν ένας Ολλανδός χειρούργος δεν τα έκανε θάλασσα με την επέμβαση, που θεωρητικά θα έφτιαχνε το διαλυμένο δεξί πόδι του Doohan. Σήμερα, δύο δεκαετίες αργότερα, ο Αυστραλός πιστεύει ότι ο συγκεκριμένος γιατρός έδρασε εκδικητικά.
Ο Doohan και η Honda NSR500 που οδηγούσε πραγματικά πέταγαν το 1992. Μέχρι το Πρωτάθλημα να φτάσει στο Assen, οδηγούσε την κούρσα του Τίτλου με διαφορά 53 βαθμών από τον δεύτερο, Kevin Schwantz. Υπήρχε λοιπόν σοβαρή πιθανότητα να εξασφαλίσει τον Τίτλο στην Ολλανδία, με τέσσερις αγώνες να απομένουν.
Εκείνη την εποχή το Assen ήταν η πιο περίεργη πίστα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και το Ολλανδικό ΤΤ του 1992 είχε σεβαστό αριθμό θυμάτων: Οι Doohan, Schwantz, Eddie Lawson και Wayne Gardner ήταν ανάμεσά τους.
Ο Doohan έπεσε στις δοκιμές και στη συνέχεια έτρεξε ενάμιση χιλιόμετρο για να επιστρέψει στα pit, όπου ο τοπικός γιατρός επέμεινε να βγάλει τη φόρμα του και να εξεταστεί. “Έτρεχα για δέκα λεπτά με τη φόρμα μου και τον εξοπλισμό μου και επέζησα”, θυμάται ο Doohan. “Τελείως μαλάκας ο γιατρός!” Αυτή η σύγκρουση έμελε να έχει τεράστιες συνέπειες.
Την επόμενη, ο Doohan έπεσε ξανά, μάλλον από υγρά που είχαν χυθεί από άλλη μοτοσυκλέτα. Το αποτέλεσμα ήταν σπειροειδές σχίσμα της δεξιάς του κνήμης. Πεσμένος στην άσφαλτο, νιώθοντας ότι τα κόκκαλά του έχουν θρυμματιστεί, οι πρώτες του σκέψεις ήταν στο Πρωτάθλημα. “Σκεφτόμουν πως θα μπορούσαν να ανέβω ξανά στη μοτοσυκλέτα, ποια είναι η γρηγορότερη λύση;”
Αμέσως μεταφέρθηκε στο ιατρείο της Clinica Mobile, όπου συζήτησε τις επιλογές του με τον Dr Claudio Costa και άλλους ειδικούς, μεταξύ των οποίων κι ο γιατρός της πίστας. Δεν προκαλεί εντύπωση ότι επέλεξε τη λύση που, θεωρητικά τουλάχιστον θα τον ξανάβαζε πάνω στη μοτοσυκλέτα το συντομότερο δυνατό: Το τραύμα θα φτιαχνόταν με άμεση επέμβαση, το ίδιο απόγευμα.
“Ρώτησα το ‘φιλαράκο’ μου, το γιατρό της πίστας, ποιος ήταν ο καλύτερος ορθοπεδικός στην Ολλανδία. Η απάντησή του ήταν ότι όλοι είχαν περάσει από το ίδιο πανεπιστήμιο, οπότε όλοι είναι εφάμιλλοι. Η απάντηση μου φάνηκε περίεργη, αλλά αποφάσισα να συνεχίσω μαζί του. Κάκιστη επιλογή!”
Οι κακές επιλογές φάνηκαν εξ αρχής. Ο γιατρός χρησιμοποίησε πλάκες και βίδες για να φτιάξει το τραύμα, αντί για μια ράβδο και έκανε στον Doohan επισκληρίδιο αναισθησία, αντί για ολική νάρκωση. “Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, ένιωθα τα εργαλεία να γδέρνουν τα οστά μου, οπότε τελικά τους είπα να με ναρκώσουν”
Τότε, όλα στράβωσαν τελείως. Μέσα σε λίγες ώρες το πόδι του Doohan παρουσίασε σύνδρομο διαμερίσματος, δηλαδή αύξηση της πίεσης που τελικά κόβει την κυκλοφορία του αίματος, με ενδεχομένως καταστροφικά αποτελέσματα. “Όταν ο Dr Costa ήρθε να με δει το επόμενο πρωί με ρώτησε αν μπορούσα να νιώσω τα δάχτυλά μου. Κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, οπότε κατάλαβα αμέσως ότι η κατάσταση είχε στραβώσει”.
Έτσι, ο Doohan έπρεπε να κάτσει ξανά κάτω από το χειρουργικό νυστέρι. “Από εκεί και μετά τα πράγματα μπερδεύτηκαν πάρα πολύ. Έγδαραν το πόδι από το πίσω μέρος του γονάτου μέχρι τον αστράγαλο και από την κορυφή του ποδιού, μέχρι τα δάχτυλα. Το τραύμα στο πίσω μέρος του ποδιού εκτεινόταν σε πλάτος δέκα εκατοστών. Ήταν φανερό ότι το καλύτερο σενάριο για να ξανακαβαλήσω μοτοσυκλέτα δεν είχε υλοποιηθεί”.
“Πραγματικά πιστεύω ότι ο γιατρός που με εγχείρισε ήθελε να βάλει τέλος στην καριέρα μου. Τον άκουσα να λέει στον Schwantz (που επίσης νοσηλευόταν εκεί το ίδιο σαββατοκύριακο) όταν δε μας λυπόταν καθόλου, διότι τα τράυματά μας είχαν προκληθεί από δική μας υπαιτιότητα”.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Doohan έλαβε φροντίδα κάτω του μετρίου στο Assen.“Αναγκάστηκα να πω στους νοσοκόμους να αλλάξουν τους επιδέσμους, διότι το πόδι είχε αρχίσει να μυρίζει σαν σάπιο κρέας. Ο γιατρός ξεκίνησε να μιλάει με τον Costa και στη συνέχεια λογόφεραν έντονα, όταν ο Ολλανδός είπε ότι το πόδι θα έπρεπε να ακρωτηριαστεί αν η κατάσταση δεν βελτιωνόταν εντός 24 ωρών”.
Μετά από αυτή την αντιπαράθεση, ο γιατρός επέστρεψε στο δωμάτιο του Doohan εκνευρισμένος και αφαίρεσε απότομα όλους τους επιδέσμους, μαζί με κάμποσες λωρίδες κρέατος. “Μπορείς να πεις ότι τότε πονούσα”, περιγράφει ο Doohan με το χαρακτηριστικά προσγειωμένο του ύφος. “Έπρεπε να ράψουν τη σάρκα και να με γεμίσουν με δύο σάκους με αίμα”.
Ο Costa, που δεν είχε την άδεια να χειρουργήσει στο Ολλανδικό νοσοκομείο, γνώριζε καλά πως χρόνος για χάσιμο δεν υπήρχε. Έκλεισε ένα νοσοκομειακό αεροπλάνο και μετέφερε τους Doohan και Schwantz στην κλινική του στην Ιταλία.
“Ήταν μεγάλη ανακούφιση που φύγαμε από εκεί. Το μέρος ήταν πραγματικά δυσάρεστο. Ο Costa είχε ανησυχήσει ιδιαίτερα διότι είχαν ελαττώσει δραματικά το αίμα μου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βελτιώσουν την κυκλοφορία, με αποτέλεσμα όμως τα όργανά μου να κινδυνεύουν να σταματήσουν τη λειτουργία τους. Αυτό ήταν το πρώτο σκαλί που έπρεπε να ανέβουμε: Να σταθεροποιήσουμε τη συνολική κατάσταση της υγείας μου. Στη συνέχεια, θα βλέπαμε τι μπορούμε να κάνουμε με το πόδι.
“Ήταν πραγματικά δύσκολες ώρες. Δεν καταλάβαινα Ιταλικά, ο Costa δεν μιλούσε Αγγλικά και οι υπόλοιποι γιατροί δεν έβγαζαν άχνα. Παρόλα αυτά έλπιζα για το καλύτερο. Επίσης, ήξερα καλά πως οι αγώνες μοτοσυκλέτας έχουν συχνά τα κάτω τους, οπότε δεν ήμουν ιδιαίτερα έκπληκτος για την κατάστασή μου.
“Ενδεχομένως να ήμουν σχετικά απλοϊκός που αρνούμουν πεισματικά να χάσω το πόδι μου, αλλά και να σταματήσω τους αγώνες. Το μόνο πράγμα που μου έδινε δύναμη ήταν ότι ήθελα να ξαναβγώ στην πίστα για να ξαναπάρω το προβάδισμα για τον Τίτλο”.
Αρχικά, ο Costa προγραμμάτισε καθημερινές επισκέψεις σε θάλαμο υπερβαρικής οξυγονοθεραπείας (θάλαμος αποσυμπίεσης) για να αυξηθεί η περιεκτικότητα του αίματος του Doohan σε οξυγόνο. Παρόλα αυτά, το πόδι δεν έδειχνε να ανακάμπτει.
“Μετά από μια εβδομάδα πρόσεξα πολύ μαύρο δέρμα. Οι γιατροί πήραν ένα εργαλείο που έμοιαζε με κουτάλι και ξεκίνησαν να το αφαιρούν μέχρι που έφτασαν στους τένοντες και τα κόκκαλα και στη συνέχεια, στις μεταλλικές πλάκες και τις βίδες. Κάπου εκεί προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και κατάλαβα ότι η ανάρρωση θα είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία. Όμως ήθελα να συνεχίσω”.
Ο Costa τελικά αποφάσισε ότι υπήρχε μια και μοναδική οδός: Η χρήση αίματος από το αριστερό πόδι, για να κρατήσουμε ζωντανό το δεξί. Γι’ αυτό τα δύο πόδια ράφτηκαν μεταξύ τους.
“Ακούγεται κάπως βάρβαρο και η αλήθεια είναι ότι δεν είχε γίνει για αρκετό καιρό. Κανονικά όταν γίνεται κάτι τέτοιο, τα δύο πόδια βιδώνονται μαζί, όμως εμείς επιλέξαμε να τα βάλουμε σε κοινό γύψο. Το να τα βιδώσουμε μαζί δεν θα μας βοηθούσε να επιστρέψουμε σύντομα σε δράση. Ήταν αρκετά τρομακτικό, για να είμαι ειλικρινής. Συμφωνούσα με όλα αυτά διότι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η επιστροφή στους αγώνες. Σκεπτόμενος πάντως τι συνέβη τότε, δεν θα άλλαζα ούτε μια επιλογή μου. Η επίπονη δουλειά που απαιτούνταν για την επιστροφή μου, ήταν αυτό που μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω. Αν απλά καθόμουν σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι για έξι μήνες θα είχα τρελαθεί.
“Καθόλη τη διάρκεια αυτή της περιόδου πραγματοποιήθηκαν πολλές επεμβάσεις – έχω χάσει τον ακριβή αριθμό. Όλες τους ήταν χρονοβόρες και δύσκολες. Η τελευταία ήταν επιτυχημένη, σίγουρα όμως δεν ήταν όμορφη. Όχι ότι κάποια ήταν όμορφη, δηλαδή”.
Τα πόδια χωρίστηκαν μετά από 14 μέρες και το Πρωτάθλημα θα μεταφερόταν στο Sao Paolo, για τον αγώνα της Βραζιλίας, μόλις οκτώ εβδομάδες μετά το Assen. Πριν το Sao Paulo, τον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς, ακόμα διατηρούσαμε προβάδισμα 22 βαθμών έναντι του δεύτερου Wayne Rainey.
“Δεν μπορούσα καλά - καλά να περπατήσω, ήθελα όμως να δοκιμάσω πως ήμουν. Έκανα φυσικοθεραπείες στην κλινική του Costa και οδήγησα μια Αprilia δρόμου στην πίστα της Ιmola, πολύ επιφυλακτικά. Πίστευα πως αν κατέβαινα στη Βραζιλία ίσως να μπορούσα να κερδίσω λίγους βαθμούς…
“Ο αγώνας της Βραζιλίας ήταν ένα πολύ δύσκολο Σαββατοκύριακο. Τα πράγματα ήταν περίεργα διότι δεν είχα καμία αίσθηση κάτω από το γόνατο, οπότε το πόδι μου μπορεί να γλίστραγε από το μαρσπιέ κι εγώ να μην το έπαιρνα χαμπάρι, παρά μόνο όταν είχα πέσει. Με το 500 χρησιμοποιούσα πολύ πίσω φρένο, το οποίο φυσικά εδώ αποκλειόταν διότι η κινητικότητα του αστραγάλου μου ήταν μηδενική. Απλώς περιφερόμουν με τη μοτοσυκλέτα”.
Εκτός από την αδυναμία υπήρχαν κι άλλα προβλήματα. Το πόδι μολύνθηκε άσχημα και μάτωνε. “Το βράδυ ξύπνησα και το πόδι είχε μολυνθεί ολόκληρο. Το πύον είχε ξεχυθεί σε ολόκληρο το κρεβάτι, οπότε ο Costa ήρθε για να το μαζέψει με αλατούχο, αντισηπτικό διάλυμα. Έριχνε μέσα στην τρύπα της πληγής περίπου ένα λίτρο και στη συνέχεια το τράβαγε έξω για να καθαριστεί από όλα τα σκατά. Ήταν η νύχτα πριν το αγώνα. Όχι η καλύτερη νύχτα της ζωής μου”.
Ο Doohan πάλεψε και τελικά κατέκτησε τη 12η θέση στον αγώνα. Οποιαδήποτε άλλη χρονιά αυτό θα ισοδυναμούσε με 4 βαθμούς, όμως το 1992 ήταν η χρονιά που βαθμολογούνταν μονάχα οι δέκα πρώτοι.
Μετά τον αγώνα ο Costa ξέσπασε σε δάκρια. Την ίδια στιγμή, οι σκέψεις του Doohan ήταν συγκεντρωμένες στο φινάλε του Πρωταθλήματος στη Νότια Αφρική, μετά από δύο εβδομάδες, όπου είχε να υπερασπιστεί ένα προβάδισμα δύο βαθμών.
Επέστρεψε στην κλινική του Costa για φυσικοθεραπείες και στη συνέχεια ανέβηκε στο αεροπλάνο για το Kyalami. “Ήμουν πολύ πιο δυνατός και κατάφερα να πάρω μια έκτη θέση”. Όμως, ο Rainey τερμάτισε τρίτος και κέρδισε τον Τίτλο με τέσσερις βαθμούς. Οποιαδήποτε άλλη χρονιά ο Doohan θα είχε στεφτεί Πρωταθλητής, καθώς είχε νικήσει τους περισσότερους αγώνες. “Ήμουν αρκετά απογοητευμένος”, λέει συγκρατημένα όπως πάντα.
Τουλάχιστον τώρα είχε την ανάπαυλα μέχρι το ξεκίνημα του Πρωταθλήματος για να επιστρέψει σε πλήρη φόρμα και να παλέψει για τον Τίτλο του 1993. Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά…
“Τα προβλήματα δεν είχαν σταματήσει, διότι το πόδι ήταν ακόμα μολυσμένο, οπότε το κόκκαλο παρέμενε πολύ μαλακό. Το πίεσα ιδιαίτερα στην προπόνηση με αποτέλεσμα το κόκκαλο να καταρρεύσει. Στο ξεκίνημα της σεζόν του ’93 το πόδι είχε αρχίσει να κάνει γωνία. Επίσης, είχα μια σφοδρή πτώση στο Eastern Creek, όπου χτύπησα το πόδι άσχημα. Αυτό μάλλον το εξασθένησε ακόμα περισσότερο. Μέχρι το τέλος του 1992, το πόδι έκανε γωνία έως και 20 μοιρών. Μπορούσες να πιάσεις τον αστράγαλο και το γόνατό μου και να λυγίσεις το πόδι μπρος – πίσω. Δύσκολες φάσεις!
“Επίσης, ακόμα δεν αισθανόμουν τίποτα στο πόδι μου και πήρε 12 μήνες μέχρι να αρχίσω να νιώθω οτιδήποτε. Καμία σχέση με πριν αλλά τουλάχιστον ένιωθα το πόδι να πατάει πάνω στο μαρσπιέ”.
Πολλοί θα πίστευαν ότι σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ήταν κοντά στο να παραδεχτεί ότι ηττήθηκε. “Πράγματι, υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν τι στο διάολο κάνω; Όμως ήθελα να αγωνιστώ και ήξερα ότι αν δυναμώσω ξανά θα μπορούσα να νικήσω, διότι πριν το ατύχημα ήμουν κυρίαρχος με πολύ υψηλό ανταγωνισμό γύρω μου. Ήξερα μέσα μου ότι αν έφτανα έστω και στο 90% του πως ήμουν πριν μπορούσα να νικήσω ξανά. Αυτό μου έδινε ώθηση να συνεχίσω”.
Ο Doohan ισχυρίζεται πως δεν έχει ιδέα γιατί είναι τόσο στοχοπροσηλωμένος. “Απλά νομίζω ότι είναι ευκολότερο να συγκεντρώνεις την προσπάθειά σου στο να τερματίζεις όσο το δυνατόν ψηλότερα, από το να είσαι ικανοποιημένος όντας δεύτερος ή τρίτος. Το βρίσκω ευκολότερο να πιέζω τον εαυτό μου στα όρια”.
Κι αυτό ακριβώς έκανε, αν και στους πρώτους αγώνες του 1993 ήταν πολύ μακριά από το βάθρο. Ο Doohan δε δυσκολευόταν απλώς επειδή το πόδι του ήταν αδύναμο και μαλακό, αλλά και επειδή δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το πίσω φρένο. Στην Suzuka είχε μια λαμπρή ιδέα: γιατί να μη σχεδιαστεί ένα νέο σύστημα πέδησης, το οποίο θα χειριζόταν με τον αριστερό του αντίχειρα; Μόλις στο δεύτερο αγώνα που χρησιμοποίησε το φρένο στον αντίχειρα ανέβηκε στο βάθρο, ενώ τέσσερις αγώνες αργότερα πήρε την καρό σημαία στο Mugello.
“Αυτό επιβεβαίωσε την τρέλα που είχα να πιέζω στα όρια για να φτάσω στο στόχο μου. Πριν λίγους αγώνες, η Honda είχε δείξει διάθεση να με αντικαταστήσει με τον Eddie Lawson, έτσι ώστε να έχω χρόνο για να θεραπευτώ πλήρως. Ένιωσα όμως ότι θα ήμουν εκτός δράσης για έξι μήνες, έως ένα χρόνο και ενδεχομένως να μην επανέρθω ποτέ. Η νίκη στο Mugello μου έδωσε μεγάλη ώθηση. Σκέφτηκα ότι θα πιέσω κι’ άλλο τον εαυτό μου κι εφόσον μπορώ να νικήσω σε αυτή την κατάσταση, σίγουρα θα ήμουν εντάξει όταν το πόδι μου δυνάμωνε”.
Όμως οι δοκιμασίες και οι ταλαιπωρίες που έπρεπε να αντιμετωπίσει δεν είχαν τελειώσει. Στην Laguna Seca έπεσε σπάζοντας τον ώμο του. Η πτώση είχε προκληθεί από το ίδιο πρόβλημα που τον είχε πετάξει κάτω και στο Eastern Creek. “Χρησιμοποιούσα πολύ τον κορμό μου για να στρίψω τη μοτοσυκλέτα, αντί για να χρησιμοποιώ τα πόδια μου. Απλά στεκόμουν πάνω στη μοτοσυκλέτα με τους μηρούς μου, με τα χέρια μου να κάνουν όλη τη δουλειά. Ήταν μια πραγματική πρόκληση να οδηγείς έτσι”.
Μετά την Laguna ο Doohan παρέμεινε στην California, όπου ο φημισμένος χειρούργος Κevin Louie προσάρμοσε στο πόδι του έναν εξωτερικό τεντωτήρα, για να το φέρει στην ευθεία. “Όταν ξεκίνησα τις δοκιμές το Φεβρουάριο του 1994 μπορούσα να στρίψω πολύ καλύτερα και από εκεί και πέρα τα πράγματα βελτιώνονταν. Ακόμα δεν ήταν δυνατόν να μετακινούμαι στη μοτοσυκλέτα όπως στο παρελθόν, όμως γρήγορα μπόρεσα να υπερκεράσω αυτά τα εμπόδια”.
Ο Louie εντυπωσιάστηκε με την αντοχή του ασθενούς του στον πόνο. “Ο Mick έπαιρνε τόσο λίγα παυσίπονα που φαντάζει υπεράνθρωπο”, εξηγεί. “Ήταν σα να ρυθμίζει το θερμοστάτη του οργανισμού του για τον πόνο”.
Ο Doohan δεν πιστεύει ότι είναι υπεράνθρωπος. “Χωρίς αμφιβολία νιώθω τον πόνο και δεν είμαι ο μοναδικός αναβάτης που έχει αγωνιστεί τραυματισμένος. Το βάζεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και συνεχίζεις. Αυτό είναι η προσήλωση. Αν θέλεις κάτι, βρίσκεις τρόπους να το πετύχεις.
“Αν μπορούσαν να τη βγάλω με μια απλή ασπιρίνη θα το έκανα. Δεν ήθελα να γεμίσω τον οργανισμό μου με ισχυρά παυσίπονα και να είμαι κοιμισμένος, από κατασταλτικά και υπνωτικά. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν έπαιρνα χάπια. Δεν είχε να κάνει με το ότι ήμουν υπεράνθρωπος, απλά ήθελα να είμαι πνευματικά διαυγής για να επιστρέψω δυνατός στη δράση, συντομότερα”.
Ο Doohan ξεκίνησε σταθερά το Πρωτάθλημα του 1994 και στη συνέχεια πήρε εννιά νίκες και τον Τίτλο με διαφορά 143 βαθμών. Με το τέλος της σεζόν του 1998 είχε κατακτήσει πέντε συνεχόμενους Τίτλους στη μεγάλη κατηγορία, μια επίδοση που ισοφαρίζεται μόνο από τα στατιστικά του Giacomo Agostini και του Valentino Rossi. Ενδεχομένως οι Τίτλοι να ήταν έξι στη σειρά αν δε μεσολαβούσε ένα ακόμα τρομακτικό ατύχημα νωρίς το 1999. Εκείνη τη στιγμή ήξερε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει. Μια από τις σπουδαιότερες καριέρες, αλλά και η σημαντικότερη επανεμφάνιση αναβάτη στην ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας, είχαν φτάσει στο τέλος τους.
Μετάφραση: Κώστας Φασουλόπουλος
http://www.motograndprix.gr/
Έξι χρόνια μετά από το συμβάν όπου οι Ολλανδοί χειρούργοι σκέπτονταν να ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι του Mick Doohan, ο Αυστραλός κατόρθωσε να κατακτήσει πέντε συνεχόμενους Παγκόσμιους Τίτλους. Ο Μat Oxley περιγράφει την τρομακτική ιστορία πίσω από τη μεγαλύτερη επιστροφή στην ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας, είκοσι χρόνια μετά.
Αυτή είναι η ζοφερή ιστορία του πως ο Mick Doohan πάλεψε, ξεπερνώντας ένα ατύχημα που λίγο έλλειψε να βάλει τέλος στην καριέρα του, για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην πιο σκληρή κατηγορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Η ανάρρωση του Αυστραλού από το ατύχημά του στο Assen στις 26 Ιουνίου 1992 ανήκει πλέον στη σφαίρα του θρύλου. Την περίοδο μετά το ατύχημα, για μέρες, εβδομάδες και τελικά μήνες, επέδειξε αντίσταση και άρνηση να καταθέσει τα όπλα, που θυμίζει τον Churchill, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Ο Doohan επέδειξε επίσης μια υπεράνθρωπη ικανότητα συγκέντρωσης σε στόχους φαινομενικά ακατόρθωτους και μια σχεδόν τρομακτική αντοχή στον πόνο.
Κι όλα τα παραπάνω χωρίς ίχνος αυτό–λύπησης ή έστω ελαστικότητας για τον εαυτό του. “Μόνο με τον εαυτό σου μπορείς να τα βάλεις. Κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί σου και κανείς δεν πρόκειται να κλάψει”, λέει ο Doohan παγερά όπως πάντα. “Οπότε πρέπει να συνεχίσεις αποφασιστικά”.
Το πιο τραγικό πάντως είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν ένας Ολλανδός χειρούργος δεν τα έκανε θάλασσα με την επέμβαση, που θεωρητικά θα έφτιαχνε το διαλυμένο δεξί πόδι του Doohan. Σήμερα, δύο δεκαετίες αργότερα, ο Αυστραλός πιστεύει ότι ο συγκεκριμένος γιατρός έδρασε εκδικητικά.
Ο Doohan και η Honda NSR500 που οδηγούσε πραγματικά πέταγαν το 1992. Μέχρι το Πρωτάθλημα να φτάσει στο Assen, οδηγούσε την κούρσα του Τίτλου με διαφορά 53 βαθμών από τον δεύτερο, Kevin Schwantz. Υπήρχε λοιπόν σοβαρή πιθανότητα να εξασφαλίσει τον Τίτλο στην Ολλανδία, με τέσσερις αγώνες να απομένουν.
Εκείνη την εποχή το Assen ήταν η πιο περίεργη πίστα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και το Ολλανδικό ΤΤ του 1992 είχε σεβαστό αριθμό θυμάτων: Οι Doohan, Schwantz, Eddie Lawson και Wayne Gardner ήταν ανάμεσά τους.
Ο Doohan έπεσε στις δοκιμές και στη συνέχεια έτρεξε ενάμιση χιλιόμετρο για να επιστρέψει στα pit, όπου ο τοπικός γιατρός επέμεινε να βγάλει τη φόρμα του και να εξεταστεί. “Έτρεχα για δέκα λεπτά με τη φόρμα μου και τον εξοπλισμό μου και επέζησα”, θυμάται ο Doohan. “Τελείως μαλάκας ο γιατρός!” Αυτή η σύγκρουση έμελε να έχει τεράστιες συνέπειες.
Την επόμενη, ο Doohan έπεσε ξανά, μάλλον από υγρά που είχαν χυθεί από άλλη μοτοσυκλέτα. Το αποτέλεσμα ήταν σπειροειδές σχίσμα της δεξιάς του κνήμης. Πεσμένος στην άσφαλτο, νιώθοντας ότι τα κόκκαλά του έχουν θρυμματιστεί, οι πρώτες του σκέψεις ήταν στο Πρωτάθλημα. “Σκεφτόμουν πως θα μπορούσαν να ανέβω ξανά στη μοτοσυκλέτα, ποια είναι η γρηγορότερη λύση;”
Αμέσως μεταφέρθηκε στο ιατρείο της Clinica Mobile, όπου συζήτησε τις επιλογές του με τον Dr Claudio Costa και άλλους ειδικούς, μεταξύ των οποίων κι ο γιατρός της πίστας. Δεν προκαλεί εντύπωση ότι επέλεξε τη λύση που, θεωρητικά τουλάχιστον θα τον ξανάβαζε πάνω στη μοτοσυκλέτα το συντομότερο δυνατό: Το τραύμα θα φτιαχνόταν με άμεση επέμβαση, το ίδιο απόγευμα.
“Ρώτησα το ‘φιλαράκο’ μου, το γιατρό της πίστας, ποιος ήταν ο καλύτερος ορθοπεδικός στην Ολλανδία. Η απάντησή του ήταν ότι όλοι είχαν περάσει από το ίδιο πανεπιστήμιο, οπότε όλοι είναι εφάμιλλοι. Η απάντηση μου φάνηκε περίεργη, αλλά αποφάσισα να συνεχίσω μαζί του. Κάκιστη επιλογή!”
Οι κακές επιλογές φάνηκαν εξ αρχής. Ο γιατρός χρησιμοποίησε πλάκες και βίδες για να φτιάξει το τραύμα, αντί για μια ράβδο και έκανε στον Doohan επισκληρίδιο αναισθησία, αντί για ολική νάρκωση. “Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, ένιωθα τα εργαλεία να γδέρνουν τα οστά μου, οπότε τελικά τους είπα να με ναρκώσουν”
Τότε, όλα στράβωσαν τελείως. Μέσα σε λίγες ώρες το πόδι του Doohan παρουσίασε σύνδρομο διαμερίσματος, δηλαδή αύξηση της πίεσης που τελικά κόβει την κυκλοφορία του αίματος, με ενδεχομένως καταστροφικά αποτελέσματα. “Όταν ο Dr Costa ήρθε να με δει το επόμενο πρωί με ρώτησε αν μπορούσα να νιώσω τα δάχτυλά μου. Κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, οπότε κατάλαβα αμέσως ότι η κατάσταση είχε στραβώσει”.
Έτσι, ο Doohan έπρεπε να κάτσει ξανά κάτω από το χειρουργικό νυστέρι. “Από εκεί και μετά τα πράγματα μπερδεύτηκαν πάρα πολύ. Έγδαραν το πόδι από το πίσω μέρος του γονάτου μέχρι τον αστράγαλο και από την κορυφή του ποδιού, μέχρι τα δάχτυλα. Το τραύμα στο πίσω μέρος του ποδιού εκτεινόταν σε πλάτος δέκα εκατοστών. Ήταν φανερό ότι το καλύτερο σενάριο για να ξανακαβαλήσω μοτοσυκλέτα δεν είχε υλοποιηθεί”.
“Πραγματικά πιστεύω ότι ο γιατρός που με εγχείρισε ήθελε να βάλει τέλος στην καριέρα μου. Τον άκουσα να λέει στον Schwantz (που επίσης νοσηλευόταν εκεί το ίδιο σαββατοκύριακο) όταν δε μας λυπόταν καθόλου, διότι τα τράυματά μας είχαν προκληθεί από δική μας υπαιτιότητα”.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Doohan έλαβε φροντίδα κάτω του μετρίου στο Assen.“Αναγκάστηκα να πω στους νοσοκόμους να αλλάξουν τους επιδέσμους, διότι το πόδι είχε αρχίσει να μυρίζει σαν σάπιο κρέας. Ο γιατρός ξεκίνησε να μιλάει με τον Costa και στη συνέχεια λογόφεραν έντονα, όταν ο Ολλανδός είπε ότι το πόδι θα έπρεπε να ακρωτηριαστεί αν η κατάσταση δεν βελτιωνόταν εντός 24 ωρών”.
Μετά από αυτή την αντιπαράθεση, ο γιατρός επέστρεψε στο δωμάτιο του Doohan εκνευρισμένος και αφαίρεσε απότομα όλους τους επιδέσμους, μαζί με κάμποσες λωρίδες κρέατος. “Μπορείς να πεις ότι τότε πονούσα”, περιγράφει ο Doohan με το χαρακτηριστικά προσγειωμένο του ύφος. “Έπρεπε να ράψουν τη σάρκα και να με γεμίσουν με δύο σάκους με αίμα”.
Ο Costa, που δεν είχε την άδεια να χειρουργήσει στο Ολλανδικό νοσοκομείο, γνώριζε καλά πως χρόνος για χάσιμο δεν υπήρχε. Έκλεισε ένα νοσοκομειακό αεροπλάνο και μετέφερε τους Doohan και Schwantz στην κλινική του στην Ιταλία.
“Ήταν μεγάλη ανακούφιση που φύγαμε από εκεί. Το μέρος ήταν πραγματικά δυσάρεστο. Ο Costa είχε ανησυχήσει ιδιαίτερα διότι είχαν ελαττώσει δραματικά το αίμα μου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βελτιώσουν την κυκλοφορία, με αποτέλεσμα όμως τα όργανά μου να κινδυνεύουν να σταματήσουν τη λειτουργία τους. Αυτό ήταν το πρώτο σκαλί που έπρεπε να ανέβουμε: Να σταθεροποιήσουμε τη συνολική κατάσταση της υγείας μου. Στη συνέχεια, θα βλέπαμε τι μπορούμε να κάνουμε με το πόδι.
“Ήταν πραγματικά δύσκολες ώρες. Δεν καταλάβαινα Ιταλικά, ο Costa δεν μιλούσε Αγγλικά και οι υπόλοιποι γιατροί δεν έβγαζαν άχνα. Παρόλα αυτά έλπιζα για το καλύτερο. Επίσης, ήξερα καλά πως οι αγώνες μοτοσυκλέτας έχουν συχνά τα κάτω τους, οπότε δεν ήμουν ιδιαίτερα έκπληκτος για την κατάστασή μου.
“Ενδεχομένως να ήμουν σχετικά απλοϊκός που αρνούμουν πεισματικά να χάσω το πόδι μου, αλλά και να σταματήσω τους αγώνες. Το μόνο πράγμα που μου έδινε δύναμη ήταν ότι ήθελα να ξαναβγώ στην πίστα για να ξαναπάρω το προβάδισμα για τον Τίτλο”.
Αρχικά, ο Costa προγραμμάτισε καθημερινές επισκέψεις σε θάλαμο υπερβαρικής οξυγονοθεραπείας (θάλαμος αποσυμπίεσης) για να αυξηθεί η περιεκτικότητα του αίματος του Doohan σε οξυγόνο. Παρόλα αυτά, το πόδι δεν έδειχνε να ανακάμπτει.
“Μετά από μια εβδομάδα πρόσεξα πολύ μαύρο δέρμα. Οι γιατροί πήραν ένα εργαλείο που έμοιαζε με κουτάλι και ξεκίνησαν να το αφαιρούν μέχρι που έφτασαν στους τένοντες και τα κόκκαλα και στη συνέχεια, στις μεταλλικές πλάκες και τις βίδες. Κάπου εκεί προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και κατάλαβα ότι η ανάρρωση θα είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία. Όμως ήθελα να συνεχίσω”.
Ο Costa τελικά αποφάσισε ότι υπήρχε μια και μοναδική οδός: Η χρήση αίματος από το αριστερό πόδι, για να κρατήσουμε ζωντανό το δεξί. Γι’ αυτό τα δύο πόδια ράφτηκαν μεταξύ τους.
“Ακούγεται κάπως βάρβαρο και η αλήθεια είναι ότι δεν είχε γίνει για αρκετό καιρό. Κανονικά όταν γίνεται κάτι τέτοιο, τα δύο πόδια βιδώνονται μαζί, όμως εμείς επιλέξαμε να τα βάλουμε σε κοινό γύψο. Το να τα βιδώσουμε μαζί δεν θα μας βοηθούσε να επιστρέψουμε σύντομα σε δράση. Ήταν αρκετά τρομακτικό, για να είμαι ειλικρινής. Συμφωνούσα με όλα αυτά διότι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η επιστροφή στους αγώνες. Σκεπτόμενος πάντως τι συνέβη τότε, δεν θα άλλαζα ούτε μια επιλογή μου. Η επίπονη δουλειά που απαιτούνταν για την επιστροφή μου, ήταν αυτό που μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω. Αν απλά καθόμουν σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι για έξι μήνες θα είχα τρελαθεί.
“Καθόλη τη διάρκεια αυτή της περιόδου πραγματοποιήθηκαν πολλές επεμβάσεις – έχω χάσει τον ακριβή αριθμό. Όλες τους ήταν χρονοβόρες και δύσκολες. Η τελευταία ήταν επιτυχημένη, σίγουρα όμως δεν ήταν όμορφη. Όχι ότι κάποια ήταν όμορφη, δηλαδή”.
Τα πόδια χωρίστηκαν μετά από 14 μέρες και το Πρωτάθλημα θα μεταφερόταν στο Sao Paolo, για τον αγώνα της Βραζιλίας, μόλις οκτώ εβδομάδες μετά το Assen. Πριν το Sao Paulo, τον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς, ακόμα διατηρούσαμε προβάδισμα 22 βαθμών έναντι του δεύτερου Wayne Rainey.
“Δεν μπορούσα καλά - καλά να περπατήσω, ήθελα όμως να δοκιμάσω πως ήμουν. Έκανα φυσικοθεραπείες στην κλινική του Costa και οδήγησα μια Αprilia δρόμου στην πίστα της Ιmola, πολύ επιφυλακτικά. Πίστευα πως αν κατέβαινα στη Βραζιλία ίσως να μπορούσα να κερδίσω λίγους βαθμούς…
“Ο αγώνας της Βραζιλίας ήταν ένα πολύ δύσκολο Σαββατοκύριακο. Τα πράγματα ήταν περίεργα διότι δεν είχα καμία αίσθηση κάτω από το γόνατο, οπότε το πόδι μου μπορεί να γλίστραγε από το μαρσπιέ κι εγώ να μην το έπαιρνα χαμπάρι, παρά μόνο όταν είχα πέσει. Με το 500 χρησιμοποιούσα πολύ πίσω φρένο, το οποίο φυσικά εδώ αποκλειόταν διότι η κινητικότητα του αστραγάλου μου ήταν μηδενική. Απλώς περιφερόμουν με τη μοτοσυκλέτα”.
Εκτός από την αδυναμία υπήρχαν κι άλλα προβλήματα. Το πόδι μολύνθηκε άσχημα και μάτωνε. “Το βράδυ ξύπνησα και το πόδι είχε μολυνθεί ολόκληρο. Το πύον είχε ξεχυθεί σε ολόκληρο το κρεβάτι, οπότε ο Costa ήρθε για να το μαζέψει με αλατούχο, αντισηπτικό διάλυμα. Έριχνε μέσα στην τρύπα της πληγής περίπου ένα λίτρο και στη συνέχεια το τράβαγε έξω για να καθαριστεί από όλα τα σκατά. Ήταν η νύχτα πριν το αγώνα. Όχι η καλύτερη νύχτα της ζωής μου”.
Ο Doohan πάλεψε και τελικά κατέκτησε τη 12η θέση στον αγώνα. Οποιαδήποτε άλλη χρονιά αυτό θα ισοδυναμούσε με 4 βαθμούς, όμως το 1992 ήταν η χρονιά που βαθμολογούνταν μονάχα οι δέκα πρώτοι.
Μετά τον αγώνα ο Costa ξέσπασε σε δάκρια. Την ίδια στιγμή, οι σκέψεις του Doohan ήταν συγκεντρωμένες στο φινάλε του Πρωταθλήματος στη Νότια Αφρική, μετά από δύο εβδομάδες, όπου είχε να υπερασπιστεί ένα προβάδισμα δύο βαθμών.
Επέστρεψε στην κλινική του Costa για φυσικοθεραπείες και στη συνέχεια ανέβηκε στο αεροπλάνο για το Kyalami. “Ήμουν πολύ πιο δυνατός και κατάφερα να πάρω μια έκτη θέση”. Όμως, ο Rainey τερμάτισε τρίτος και κέρδισε τον Τίτλο με τέσσερις βαθμούς. Οποιαδήποτε άλλη χρονιά ο Doohan θα είχε στεφτεί Πρωταθλητής, καθώς είχε νικήσει τους περισσότερους αγώνες. “Ήμουν αρκετά απογοητευμένος”, λέει συγκρατημένα όπως πάντα.
Τουλάχιστον τώρα είχε την ανάπαυλα μέχρι το ξεκίνημα του Πρωταθλήματος για να επιστρέψει σε πλήρη φόρμα και να παλέψει για τον Τίτλο του 1993. Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά…
“Τα προβλήματα δεν είχαν σταματήσει, διότι το πόδι ήταν ακόμα μολυσμένο, οπότε το κόκκαλο παρέμενε πολύ μαλακό. Το πίεσα ιδιαίτερα στην προπόνηση με αποτέλεσμα το κόκκαλο να καταρρεύσει. Στο ξεκίνημα της σεζόν του ’93 το πόδι είχε αρχίσει να κάνει γωνία. Επίσης, είχα μια σφοδρή πτώση στο Eastern Creek, όπου χτύπησα το πόδι άσχημα. Αυτό μάλλον το εξασθένησε ακόμα περισσότερο. Μέχρι το τέλος του 1992, το πόδι έκανε γωνία έως και 20 μοιρών. Μπορούσες να πιάσεις τον αστράγαλο και το γόνατό μου και να λυγίσεις το πόδι μπρος – πίσω. Δύσκολες φάσεις!
“Επίσης, ακόμα δεν αισθανόμουν τίποτα στο πόδι μου και πήρε 12 μήνες μέχρι να αρχίσω να νιώθω οτιδήποτε. Καμία σχέση με πριν αλλά τουλάχιστον ένιωθα το πόδι να πατάει πάνω στο μαρσπιέ”.
Πολλοί θα πίστευαν ότι σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ήταν κοντά στο να παραδεχτεί ότι ηττήθηκε. “Πράγματι, υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν τι στο διάολο κάνω; Όμως ήθελα να αγωνιστώ και ήξερα ότι αν δυναμώσω ξανά θα μπορούσα να νικήσω, διότι πριν το ατύχημα ήμουν κυρίαρχος με πολύ υψηλό ανταγωνισμό γύρω μου. Ήξερα μέσα μου ότι αν έφτανα έστω και στο 90% του πως ήμουν πριν μπορούσα να νικήσω ξανά. Αυτό μου έδινε ώθηση να συνεχίσω”.
Ο Doohan ισχυρίζεται πως δεν έχει ιδέα γιατί είναι τόσο στοχοπροσηλωμένος. “Απλά νομίζω ότι είναι ευκολότερο να συγκεντρώνεις την προσπάθειά σου στο να τερματίζεις όσο το δυνατόν ψηλότερα, από το να είσαι ικανοποιημένος όντας δεύτερος ή τρίτος. Το βρίσκω ευκολότερο να πιέζω τον εαυτό μου στα όρια”.
Κι αυτό ακριβώς έκανε, αν και στους πρώτους αγώνες του 1993 ήταν πολύ μακριά από το βάθρο. Ο Doohan δε δυσκολευόταν απλώς επειδή το πόδι του ήταν αδύναμο και μαλακό, αλλά και επειδή δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το πίσω φρένο. Στην Suzuka είχε μια λαμπρή ιδέα: γιατί να μη σχεδιαστεί ένα νέο σύστημα πέδησης, το οποίο θα χειριζόταν με τον αριστερό του αντίχειρα; Μόλις στο δεύτερο αγώνα που χρησιμοποίησε το φρένο στον αντίχειρα ανέβηκε στο βάθρο, ενώ τέσσερις αγώνες αργότερα πήρε την καρό σημαία στο Mugello.
“Αυτό επιβεβαίωσε την τρέλα που είχα να πιέζω στα όρια για να φτάσω στο στόχο μου. Πριν λίγους αγώνες, η Honda είχε δείξει διάθεση να με αντικαταστήσει με τον Eddie Lawson, έτσι ώστε να έχω χρόνο για να θεραπευτώ πλήρως. Ένιωσα όμως ότι θα ήμουν εκτός δράσης για έξι μήνες, έως ένα χρόνο και ενδεχομένως να μην επανέρθω ποτέ. Η νίκη στο Mugello μου έδωσε μεγάλη ώθηση. Σκέφτηκα ότι θα πιέσω κι’ άλλο τον εαυτό μου κι εφόσον μπορώ να νικήσω σε αυτή την κατάσταση, σίγουρα θα ήμουν εντάξει όταν το πόδι μου δυνάμωνε”.
Όμως οι δοκιμασίες και οι ταλαιπωρίες που έπρεπε να αντιμετωπίσει δεν είχαν τελειώσει. Στην Laguna Seca έπεσε σπάζοντας τον ώμο του. Η πτώση είχε προκληθεί από το ίδιο πρόβλημα που τον είχε πετάξει κάτω και στο Eastern Creek. “Χρησιμοποιούσα πολύ τον κορμό μου για να στρίψω τη μοτοσυκλέτα, αντί για να χρησιμοποιώ τα πόδια μου. Απλά στεκόμουν πάνω στη μοτοσυκλέτα με τους μηρούς μου, με τα χέρια μου να κάνουν όλη τη δουλειά. Ήταν μια πραγματική πρόκληση να οδηγείς έτσι”.
Μετά την Laguna ο Doohan παρέμεινε στην California, όπου ο φημισμένος χειρούργος Κevin Louie προσάρμοσε στο πόδι του έναν εξωτερικό τεντωτήρα, για να το φέρει στην ευθεία. “Όταν ξεκίνησα τις δοκιμές το Φεβρουάριο του 1994 μπορούσα να στρίψω πολύ καλύτερα και από εκεί και πέρα τα πράγματα βελτιώνονταν. Ακόμα δεν ήταν δυνατόν να μετακινούμαι στη μοτοσυκλέτα όπως στο παρελθόν, όμως γρήγορα μπόρεσα να υπερκεράσω αυτά τα εμπόδια”.
Ο Louie εντυπωσιάστηκε με την αντοχή του ασθενούς του στον πόνο. “Ο Mick έπαιρνε τόσο λίγα παυσίπονα που φαντάζει υπεράνθρωπο”, εξηγεί. “Ήταν σα να ρυθμίζει το θερμοστάτη του οργανισμού του για τον πόνο”.
Ο Doohan δεν πιστεύει ότι είναι υπεράνθρωπος. “Χωρίς αμφιβολία νιώθω τον πόνο και δεν είμαι ο μοναδικός αναβάτης που έχει αγωνιστεί τραυματισμένος. Το βάζεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και συνεχίζεις. Αυτό είναι η προσήλωση. Αν θέλεις κάτι, βρίσκεις τρόπους να το πετύχεις.
“Αν μπορούσαν να τη βγάλω με μια απλή ασπιρίνη θα το έκανα. Δεν ήθελα να γεμίσω τον οργανισμό μου με ισχυρά παυσίπονα και να είμαι κοιμισμένος, από κατασταλτικά και υπνωτικά. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν έπαιρνα χάπια. Δεν είχε να κάνει με το ότι ήμουν υπεράνθρωπος, απλά ήθελα να είμαι πνευματικά διαυγής για να επιστρέψω δυνατός στη δράση, συντομότερα”.
Ο Doohan ξεκίνησε σταθερά το Πρωτάθλημα του 1994 και στη συνέχεια πήρε εννιά νίκες και τον Τίτλο με διαφορά 143 βαθμών. Με το τέλος της σεζόν του 1998 είχε κατακτήσει πέντε συνεχόμενους Τίτλους στη μεγάλη κατηγορία, μια επίδοση που ισοφαρίζεται μόνο από τα στατιστικά του Giacomo Agostini και του Valentino Rossi. Ενδεχομένως οι Τίτλοι να ήταν έξι στη σειρά αν δε μεσολαβούσε ένα ακόμα τρομακτικό ατύχημα νωρίς το 1999. Εκείνη τη στιγμή ήξερε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει. Μια από τις σπουδαιότερες καριέρες, αλλά και η σημαντικότερη επανεμφάνιση αναβάτη στην ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας, είχαν φτάσει στο τέλος τους.
Μετάφραση: Κώστας Φασουλόπουλος
http://www.motograndprix.gr/
Triple Way
