Tαξιδεύοντας στην Τουρκία με το forum (2013)

Μιας και πέρασε μία εβδομάδα που επιστρέψαμε από την Κωνσταντινούπολη, είπα να γράψω ένα - καθαρά - ταξιδιωτικό πόστ σχετικά με το πρώτο ταξίδι του φόρουμ στο εξωτερικό.

Ενα ταξίδι που μας έδωσε ωραίες εικόνες και μας άφησε πολύ ωραίες αναμνήσεις.

Το ταξίδι ξεκίνησε την Τρίτη 7 Μαίου 2013 στις 6:30 από την Λεωφόρο Μαραθώνος στην Αθήνα, που είχε δοθεί το τελικό ραντεβού μεταξύ των 5 μελών του φόρουμ από την Αθήνα...του Βασίλη (ecobill), της Σωτηρίας (so_the passenger), του Θοδωρή (Theozed), του Πάνου (Panos76gr) και του Θανάση (Thanos 1050-08-09).

Ακολουθήσαμε την εθνική για Θεσσαλονίκη, με σκοπό να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην Ξάνθη.
Στο κόμβο του Βελεστίνου προστέθηκε στην παρέα μας και ο Κώστας (fragiask) με την γυναίκα του την Αννα.



Μέχρι την Ξάνθη ανεφοδιαστήκαμε στην Λαμία, στα ΣΕΑ Κορινού και λίγο πριν την Ξάνθη.


Τα διόδια που περάσαμε μέχρι να φτάσουμε ήταν 12
Αφίδνες 1,50€
Θήβα 1,80€
Τραγάνα 0,75€
Αγίας Τριάδας 1,15€
Πελασγίας 1,90€
Μοσχοχωρίου 2,10€
Μακρυχωρίου 1,00€
Πυργετού 1,40€
Λεπτοκαρυάς 1,40€
Κλειδί 1,60
Μάλγαρα 0,80€
Ανάληψη 1,70€
Σύνολο στα 17.10€....

Στην Ξάνθη μείναμε στο ξενοδοχείο ELENA που βρίσκεται δίπλα από την γέφυρα πριν την παλιά πόλη.



Το βράδυ συναντηθήκαμε με τα μέλη του φόρουμ που ζουν στην Ξάνθη και βγήκαμε για φαγητό στην ΑΜΑΛΘΕΙΑ. Ενα εκπληκτικό μαγαζί με ωραίες γαστρονομικές πηνελιές. Στην παρέα προστέθηκαν ο Γιώργος (admin) με την γυναίκα του την Χρυσούλα, ο Κώστας (maddog), (οι τρεις που θα συνεχίζαμε το ταξίδι προς την Πόλη), ο Γιάννης ( green675) με την γυναίκα του την Γεωργία και ο Κύρκος (Akis RR) με την Αλεξάνδρα.

Πριν το φαγητό περάσαμε από το μαγαζί του admin ο οποίος προσέφερε στον καθένα μας από ένα αναμνηστικό μπλουζάκι του forum.





Μετά το φαγητό περπατήσαμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης όπου καταλήξαμε για ποτάκι..
Ετσι τελείωσε η πρώτη μέρα του ταξιδιού.

Ξημερώνοντας η Τετάρτη, μας βρήκε να περιποιούμαστε τις μηχανές μας για την συνέχιση του ταξιδιού.



Ο καιρός έκανε τα δικά του με πολλά μποφώρ αλλά ηλιοφάνεια. Ο άνεμος μας οδήγησε μέχρι τα σύνορα στο τελωνείο στους κήπους του Εβρου όπου φτάσαμε ανεμοδαρμένοι μετά από 2 ώρες.


Ανεφοδιαστήκαμε και προχωρήσαμε...

Ο έλεγχος από την ελληνική πλευρά ήταν τυπικός και γρήγορος. Κάναμε μία στάση στα duty free , για καφέ και όχι μόνο...



Προχωρήσαμε προς την τούρκικη πλευρά.
Περάσαμε 4 ελέγχους που κάθε φορά ζήταγαν κάτι διαφορετικό, πότε τα διαβατήρια με τις ταυτότητες μας, πότε την άδεια κυκλοφορίας του οχήματος με τη πράσινη κάρτα και πότε όλα αυτά μαζί !!



Αφου περάσαμε όλους τους ελέγχους, ανασυγκροτηθήκαμε και ξεκινήσαμε το ταξίδι με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, ακολουθώντας τον δρόμο προς τα παράλια και όχι μέσω του αυτοκινητόδρομου. Ο δρόμος σε πολλά σημεία, είναι υπό κατασκευή διαπλάτυνσης αυτην την περίοδο. Η αίσθηση ήταν ότι οδηγούσαμε σε δικιά μας παλιά εθνική. Λίγο μετά από την διασταύρωση στην Ραιδεστό (Tekirdag) όπου μπορούσαμε να επιλέξουμε εάν θα πάμε μέσω αυτοκινητοδρόμου ή της παραλιακής, μας σταμάτησε η αστυνομία για έλεγχο.

Με το που είδε ότι είμασταν με ελληνικές πινακίδες, ο συνοδηγός του περιπολικού σε άπταιστα ελληνικά μας είπε ότι "ολα εντάξει" και να φύγουμε. Βέβαια αυτη ήταν μια αφορμή για στάση και τσιγάρο.

Μόλις που είχαμε βγάλει τα κράνη και κατεφθασαν 2 μοτοσυκλέτες της αστυνομίας οι οποίες παρέμειναν για λίγο στο χώρο και αποχώρησαν...Αυτή ήταν μία από τις περιπτώσεις που νοιώσαμε ότι είμασταν υπό...διακριτική παρακολούθηση.

Λίγο μετά το μεσημέρι, μπήκαμε στους ατέλειωτους αυτοκινητόδρομους της Κωνσταντινούπολης.

Δρόμοι με 4 και 6 λωρίδες κυκλοφορίας, μασίφ από κίνηση με οδηγούς που άλλαζαν λωρίδες λές και έπαιζαν σε κάποιο τεράστιο tetris.
Ενδιάμεσα υπήρχαν λεωφοριολωρίδες με τα λεωφορεία να είναι όλα γεμάτα...
Μπορούσαμε να δούμε το πόσο καθαροί ήταν οι δρόμοι και πόσο περιποιημένα τα πρανή.

Λίγο μετά τις 1 φτάσαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Το ξενοδοχείο ήταν το CITY PORT HOTEL στην περιοχή του Yenikapi. Στις πληροφορίες που έδινε μέσω booking έδειχνε ότι είχε δικό του ιδιωτικό χώρο πάρκιν και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που το προτιμήσαμε. Δυστυχώς όμως το πάρκιν στην πραγματικότητα ήταν στον ... πλακόστρωτο δρόμο που όμως η κίνηση ήταν μηδαμινή. Αυτό μας ανάγκασε να βάλουμε σε διάταξη τις μηχανές μας για καλύτερη προστασία και οι εξωτερικές να είχαν συναγερμό.



Αφού τακτοποιηθήκαμε είπαμε να βγούμε προς αναζήτηση...τροφής. Η περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο, θύμιζε έντονα περιοχή της Αθήνας προς Σόλωνος ή Αθηνάς μεριά. Μετά από περιπλάνηση και την πείνα, είχαμε φτάσει περπατώντας μέχρι και το Kumkapi, ξαναγυρίσαμε προς την Turkeli Cad, ώστε να φάμε εκεί που είχαμε..σταμπάρει κάποια μαγαζιά με ντολμαδάκια που μύρισαν στις γυναίκες της παρέας μας.



Μετά το φαί είπαμε να περπατήσουμε λιγάκι και φτάσαμε πίσω από την Αγία Σοφία.

Επειδή θέλαμε να πάμε στην πλατεία Ταξίμ , πήραμε ταξί χωρισμένοι σε 3 ομάδες. Οι ταξιτζήδες έτρεχαν κι έμπαιναν σφήνες λες και κάνουν διαγωνισμό ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα...
Κανείς τους δεν μιλάει αγγλικά και το κόστος για μια τέτοια απόσταση ήταν περίπου 20 λίρες.

Φτάνοντας στην ταξίμ , πήραμε την περίφημη Istiklal θαυμάζοντας το πόσο κόσμο είχε ...


Σταματήσαμε στο Saray, που βρίσκεται στην αρχή της Istiklal, ένα από τα πιο γνωστά ζαχαροπλαστεία της πόλης για να φάμε kunefe, kazan dipi, poutiga rise, baklava, tau kioksou και άλλες γλυκές ..δημιουργίες...



Για να χωνέψουμε, είπαμε να ...περπατήσουμε λιγάκι. Ετσι πήραμε την Istiklal μέχρι κάτω, προς τον Γαλατά, όπου κάποιοι πήραν ταξί για το ξενοδοχείο ενώ οι υπόλοιποι πήραμε το βαγονέτο στο τούνελ για να κατεβούμε προς την γέφυρα του Γαλατά. Για το εισητήριο τι να γράψουμε. Είναι μία κάρτα σαν την δικιά μας την τηλεκάρτα με κόστος 7LT ανά 2 άτομα..



Μετά από μια σύντομη διαδρομή, βγήκαμε στην γέφυρα του Γαλατά όπου πήραμε το τραμ για το Aksaray. H συγκοινωνία στην Πόλη είναι πολύ καλή. Μπορείς να κινηθείς προς όλες τις κατευθύνσεις είτε με τραμ, είτε με τα λεωφορεία. Το κόστος εισιστηρίου για το τραμ είναι 3LT το άτομο και την μάρκα, για να περάσεις από το τουρνικέ, την προμηθεύεσαι στα ειδικά εκδοτήρια στους Σταθμούς. Το τραμ έρχεται ανά 3 λεπτά το πρωί και ανά 7 τις βραδυνές ώρες. Δεν σε ελέγχει κανένας μέσα στο τραμ, αλλά κάμερες παρακολούθησης (κλειστές περιστροφικές) έχει ΠΑΝΤΟΥ, στην αποβάθρα, στην είσοδο, στα εκδοτήρια...ακόμα και μέσα στα βαγόνια ανά 10 μέτρα.

Αφού κατεβήκαμε στο Aksaray, περπατήσαμε το γνωστό ...10λεπτο μέχρι το ξενοδοχείο όπου πέσαμε ξεροί!!

Η επόμενη μέρα άρχισε με εκπλήξεις στο πρωινό του ξενοδοχείου... σούπα, πίκλες!! αγγουροντομάτα, πατάτες τηγανητές, αυγά βραστά , γιαούρτι, φέτα και τυράκια για να κάνουμε ένα σάντουιτς, μπας και φάμε κατιτίς.

Ξεκινήσαμε για να επισκευτούμε τα αξιοθέατα...Μπλε Τζαμί, Αγιά Σοφιά... με το τραμ.



Φτάσαμε στο Μπλε Τζαμί όπου ο κόσμος από τα γκρουπ που έφτανε εκεί ήταν κάτι το ασσύληπτο. Το Μπλε Τζαμί, με την Αγιά Σοφιά, ξεχωρίζει εξωτερικά από τον αριθμό των μιναρέδων. Οι Τούρκοι θέλοντας να προσδόσουν μεγαλύτερο κύρος στο Μπλε Τζαμί, έχτισαν 6 μιναρέδες αντί για 4 που έχει η Αγιά Σοφιά.



Προχωρήσαμε για την Αγιά Σοφιά. Επειδή είχε τεράστιες ουρές για τα εκδοτήρια και την είσοδο, προτιμήσαμε να κάνουμε μία βόλτα μέχρι το παζάρι των μπαχαρικών (spice bazaar ή αλλιώς Misir Carsisi) και μετά να επιστρέψουμε για να επισκευτούμε την Αγιά Σοφιά.

Αυτήν την περίοδο στην Κωνσταντινούπολη, κατασκευάζεται το υπόγειο μετρό και στην επιφάνεια, όπου θα γίνουν οι Σταθμοί, υπάρχουν τεράστια εργοτάξια. Αυτό έχει σαν άμεση συνέπεια την εκτροπή της κυκλοφορίας και το μποτιλιάρισμα. Παράδειγμα η ΤαΞίμ που είναι μια τεράστια πλατεία που φιλοξενούσε όλες τις αφετηρίες των λεοφωρείων, τώρα είναι προσβάσιμη μόνο κατά το 1/20ο.

Πριν το παζάρι, καθίσαμε σ ενα τούρκικο καφενέ για να πιούμε καφεδάκι αλλά και γλυκάκι, και μετά να μπούμε στο παζάρι. Ο δρόμος γύρω από το παζάρι είναι γεμάτο από υποκαταστήματα τραπεζών και μαγαζιά με ρούχα και ηλεκτρονικά.

Στο παζάρι και τι δεν είδαμε....οι εναλλαγές των χρωμάτων αλλά και των μυρωδιών ήταν έντονες. Ψωνίσαμε το κατιτίς μας και δοκιμάζοντας λίγο από τον φρεσκοκομμένο παστρουμά που μόλις είχαμε αγοράσει, ανηφορίσαμε για την Αγιά Σοφιά...

Η αναμονή για την είσοδο αλλά και τα εκδοτήρια δεν ήταν μεγάλη αυτήν την φορά. Για να επισκευτεί κάποιος πάντως όλα αυτά τα μέρη , οι καλύτερες ώρες χωρίς πολύ κόσμο είναι μετά τις 2μμ. Το κόστος για την είσοδο ήταν 25LT

Για την Αγιά Σοφιά τι να πούμε, τι να γράψουμε...

Απερίγραπτη συγκίνηση, δέος και όλα αυτά τα συναισθήματα που σε πλημυρίζουν και δεν ξέρεις πως να τα εκφράσεις...
Στο εσωτερικό, συνεχίζονται εδώ και χρόνια οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του κτιρίου , με αποτέλεσμα κάποιοι χώροι να μην είναι προσβάσιμοι.

Τελειώνοντας την περιήγηση μας, πήγαμε για φαγητό θέλοντας να δοκιμάσουμε το ντονέρ τους.

Κατά γενική ομολογία, όλα τα φαγητά τους έχουν υποστεί κάποιες αλλαγές με τα χρόνια. Εχουν γίνει πιο στεγνά, πιο άνοστα. Κάθε φορά χρειάζονταν να προσθέτουμε κάποιο μπαχάρι ή σως για να...γλυστράει. Αλλο παράδειγμα το Ayran. Για όσους δεν ξέρουν είναι κάτι σαν το δικό μας το ξυνόγαλα (καμία σχέση βέβαια) πολύ πιο αραιό και αλατισμένο. Πριν χρόνια, όλοι το έφτιαχναν και το σέρβιραν επι τόπου . Τώρα όλα είναι συσκευασμένα.

Και κάτι άλλο που δεν είχα αναφέρει μέχρι τώρα. Το νερό δεν πίνεται πουθενά. Γι αυτό υπάρχουν μόνο τα εμφιαλωμένα.
Μετά το φαγητό χωριστήκαμε. Κάποιοι πήγαν για χαμάμ σ ένα από τα πιο παραδοσιακά χαμάμ της παλιάς πόλης (γύρω στις 50LT χαμάμ με ελαφρύ μασάζ) ...

και κάποιοι άλλοι πήγαμε να δούμε τα υδραγωγεία που βρίσκονται δίπλα από την Αγία Σοφιά. Η αναμονή και εκεί ήταν στο τέταρτο περίπου. Το κόστος εισόδου ήταν 15LT. Κατεβήκαμε στα 20 μέτρα κάτω από το έδαφος όπου η έκπληξη μας ήταν μεγάλη. Ενας τεράστιος υπόγειος χώρος ίσος περίπου με ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο με νερό γύρω στα 20 εκ και με ψάρια τουλάχιστον 5 κιλά το καθένα, χωρίς ίχνος υπερβολής. Τα κεφάλια της μέδουσας στις βάσεις των κολώνων είναι κάτι το εντυπωσιακό.



Το βράδυ δεν είχαμε κανονίσει να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο όλοι μαζί, έτσι βρήκα την την ευκαιρία για μια βόλτα μέχρι την ιχθυαγορά στο Kumkapi.



Στο δρόμο όμως επειδή η κοιλιά άρχισε να βλαστημάει τα δόντια, σταματήσαμε για kokorec ( κοινώς κοκορέτσι).
Σε μέγεθος βοηθητικής ρόδας ποδηλάτου, έκοψε 2 δάκτυλα πάχος και αφού το ψιλόκοψε, το σωτάρισε με κοκκινη πιπεριά και ντοματούλα και το έβαλε στο ψωμάκι που περίμενε υπομονετικά ανογμένο πάνω από την θράκα....

Ο ύπνος πια ήταν...ευχάριστα ελαφρύς...

Για την τρίτη μέρα είχαμε αποφασίσει να μην πάμε στα Πριγκηπονήσια αλλά να κάνουμε μια βόλτα στον Βόσπορο. Ξεκινήσαμε πάλι με το τραμ για το Eminonu όπου υπάρχουν τα περισσότερα πλοία της γραμμής. Τα άλλα πλοία για τα πριγκηπονήσια βρίσκονται στο Kabatas.

To πλοίο σαλπάριζε στις 10:35 και επειδή ήμασταν πιο νωρίς στην αποβάθρα κάναμε μια βόλτα πάνω στην γέφυρα του Γαλατά όπου οι...επίδοξοι ψαράδες είχαν ρίξει ήδη τις πετονιές τους και μάλιστα με επιτυχία.



Επιβιβαστήκαμε στο καράβι που έκανε στάσεις στην Besiktas, Ortakoy, Sariyer, Kanlica και με τελικό προορισμό το Kavagi και το επιβλητικό κάστρο του. Το παρκάρισμα του πλοιάριου σε κάθε αποβάθρα ήταν το κάτι άλλο....συγκρουόμενο εν πλω...

Φτάνοντας στο Kavagi οι εστιάτορες μας υποδέχονταν κουνόντας τα χέρια τους και τα μαντήλια τους σαν κάτι καρτουνς.
Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για το κάστρο όπου μετά από κανά μισάωρο και βάλε η θέα μας αποζημίωσε τα μάλλα. Επειδή όμως μας βγήκε η γλώσσα στο περπάτημα είπαμε να ανακτήσουμε δυνάμεις, τρώγωντας μπινελίκια και kefte και διάφορα συναφή, πιάνοντας μας ελαφριά τον κω.....

Αφού γυρίσαμε στο Eminonu, πήραμε πάλι το τραμ με προορισμό αυτην την φορά το μεγάλο παζάρι ( Grand Bazaar-Covered Bazaar ή αλλιώς και Kapali Carci). Ξαμολυθήκαμε για τα ψώνια και ακονίζοντας τις δυνατότητες μας στα...παζάρια..



Αποκαμμένοι, σταματήσαμε για φάμε κάτι ελαφρύ, ντονέρ με αράβικη πίτα.



Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου ετοιμαστήκαμε για βραδινή ...έξοδο για τι άλλο???
Για φαί !!!! και ποτάκι.


Πάλι με ταξάκι πήγαμε προς την Πλατεία Ταξίμ όπου αφού ξανασταματήσαμε στο Saray για να επιβεβαιώσουμε ότι όντως έχει τα καλύτερα γλυκά



.. καταλήξαμε στα μπαράκια στην Mis... Βγαλμένα από άλλη δεκαετία με μουσική και ντεκόρ νάιτ κλάμπ 80's.

Ο δρόμος για το ξενοδοχείο με ταξί μου έδωσε την εντύπωση ότι συμμετέχω σε καταδίωξη σε ταινία του James Bond ..Ειδικά στην κατηφόρα του Γαλατά ..τα είδα όλα λέμε..

Ειναι μια ..εμπειρία που πρέπει να την ζήσετε.....


H τελευταία μέρα μας βρήκε να φορτώνουμε τις μηχανές και αφού πήγαμε για ανεφοδιασμό ( 4,2LT το λίτρο η αμόλυβδη) κατευθυνθήκαμε προς το Πατριαρχείο όπου στις 11 είχαμε δώσει ραντεβού.

Μας υποδέχθηκε ο πατήρ Βησσαρίων και μας ξενάγησε στο χώρο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και βγάλαμε αναμνηστικές φωτό. Επίσης μας έδωσε στον καθένα μας εκ μέρους του Πατριάρχη, έναν σταυρό και μια αναμνηστική εικόνα.