Επίδομα κυκλοφορίας ¶
Από: bonnie στις 30/11/2010 1:48 πμ.
Στην πρώτη τριάδα θανάτων από ατυχήματα στους δρόμους βρίσκεται η Ελλάδα, ανάμεσα στις 33 χώρες - μέλη του OECD*, με 13,8 θανάτους ανά 100.000 κατοίκους για το 2009. Χειρότερες από την Ελλάδα είναι μόνο η Αργεντινή (18,4) και η Μαλαισία, με 23,8.
Στην άλλη άκρη της κατάταξης, οι καλύτερες είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία και η Ολλανδία, με 3,8 και 3,9-3,9 αντίστοιχα. Οι κάτοικοι της Ελλάδας έχουν περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθούν από αυτούς της Καμπότζης (12,6) αλλά και των ΗΠΑ (11,1), έτσι για να μην νομίζετε πως ανταγωνιζόμαστε στους αρνητικούς δείκτες μόνο “μικρούς παίκτες”. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως ένας Έλληνας έχει τρεις ως τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθεί στους δρόμους, απ’ ότι ένας Άγγλος, ένας Σουηδός, Ολλανδός, Ισραηλινός, Νορβηγός ή Ελβετός.
Το κακό είναι πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη για μας, καθώς τα αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία δεν ήταν ποτέ το δυνατό μας σημείο, ενώ το πιθανότερο είναι πως δεν καταγράφονται στις στατιστικές οι θάνατοι από τροχαία που συμβαίνουν κατά την διάρκεια της νοσηλείας ή και μετά από αυτή (το σύνηθες διεθνώς είναι ως και 30 μέρες μετά το ατύχημα). Επίσης, δεν υπάρχουν στοιχεία για έναν άλλο δείκτη επικινδυνότητας, αυτόν των θανάτων ανά δισεκατομμύριο οχηματοχιλιόμετρα, που δείχνει ακόμα πιο άμεσα το ρίσκο της κίνησης στους δρόμους, καθώς κανείς στην Ελλάδα δεν έχει ιδέα πόσα χιλιόμετρα κάνουν τα οχήματα που κινούνται στους δρόμους μας. Για την ιστορία, τον καλύτερο τέτοιο δείκτη τον έχει η Ισλανδία, ακολουθούμενη από τις Σουηδία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ελβετία, ενώ στο άλλο άκρο φιγουράρει η Κορέα, η Τσεχία, η Μαλαισία και η Καμπότζη. Ακόμα και με τα ελλιπή έως ψευδή στοιχεία που παρέχουμε στους διεθνείς οργανισμούς, κάπου εκεί κάτω θα ήμασταν κι εμείς.
Τα καλά νέα είναι πως είχαμε πτώση των θανάτων στους δρόμους την τελευταία δεκαετία, σε 30 από τις 33 χώρες του OECD, όπως προέκυψε από στοιχεία που ανέλυσε η IRTAD (International Traffic Safety Data and Analysis Group). Στις περισσότερες χώρες, η μέση ετήσια πτώση την δεκαετία 2000-2009 ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών. Στην συνολική μεταβολή μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία, πρώτες είναι η Πορτογαλία και η Ισπανία, με -55 και -53%, όπου οι μισοί απ’ όσους σκοτώνονταν πριν το 2000, την γλίτωσαν! Βελτίωση πολύ κοντά στο 50% έδειξαν και οι Γαλλία, Ισλανδία, Γερμανία, Ιαπωνία και Σλοβενία. Η Ελλάδα στο αντίστοιχο διάστημα έδειξε μεταβολή -29%, με δηλωμένους 1.553 θανάτους το 2008 και 1.456 το 2009: Είναι σαν να σβήνει από το χάρτη ένα ολόκληρο μεγάλο χωριό κάθε χρόνο. Το 29% ακούγεται καλό και δείχνει μεγάλη βελτίωση, μέχρι να δει κανείς πόσο μειώθηκαν στο ίδιο διάστημα οι θάνατοι από ατυχήματα με μοτοσυκλέτες: Μόνο 4%. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ενώ σε όλα τα άλλα μέσα είχαμε σημαντική μείωση, στις μοτοσυκλέτες σχεδόν καθόλου, οπότε το μερίδιο που τους αναλογεί έχει αυξηθεί. Τα πιο θετικά ποσοστά είχαν οι Τσεχία (-25,6%), το Ισραήλ και η Ουγγαρία. Η Ελλάδα δεν είχε δώσει ως και το καλοκαίρι του 2010 στοιχεία για το 2009 (για το ’08 δηλώθηκαν 394 θάνατοι μοτοσυκλετιστών). Προσπαθώντας να βρούμε τα θετικά της υπόθεσης, βλέπουμε πως ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία οι μοτοσυκλέτες αυξήθηκαν κατά 78% αυτή τη δεκαετία, παρ’ όλα αυτά είχαμε έστω και οριακή ποσοστιαία μείωση των θανάτων μοτοσυκλετιστών. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι ποσοστά, και ο απόλυτος αριθμός παραμένει τρομακτικά μεγάλος: Τουλάχιστον ένας μοτοσυκλετιστής την ημέρα αφήνει την τελευταία του πνοή.
Πολύ ανησυχητική είναι και η υστέρηση της μείωσης σε σχέση με τους οδηγούς αυτοκινήτων, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας πως και ο αριθμός των αυτοκινήτων στους δρόμους μας αυξανόταν πολύ κάθε χρόνο έως και πέρυσι. “H αύξηση των θανάτων μοτοσυκλετιστών σε 13 από τις 29 χώρες δεν εξηγείται πλήρως από την αύξηση του αριθμού των μοτοσυκλετιστών,” εξηγεί η ειδικός της οδικής ασφάλειας στην IRTAD, Veronique Feypell-de la Beaumelle, “Στην Αγγλία, για παράδειγμα, είχαμε μείωση 23%, παρά την κατά 45% αύξηση των μοτοσυκλετών στους δρόμους”.
Όντως, το “γίναμε περισσότεροι” δεν εξηγεί από μόνο του την κατάσταση. Το “είμαστε πολλοί όλοι μαζί” πλησιάζει περισσότερο, ειδικά όταν αναλογιστεί κανείς τι είδους δρόμοι φέρουν το μεγαλύτερο κυκλοφοριακό φορτίο στην Ελλάδα. Γίνεται ακόμα καλύτερο αν το κάνεις “είμαστε πολλοί, απαίδευτοι και έξαλλοι”: Είναι απίστευτο να βλέπεις πόσο απερίσκεπτα και πόσο εύκολα εκθέτει ο ένας τον άλλο σε κίνδυνο, και πόσο έτοιμοι είναι οι οδηγοί να σφαχτούν δι’ ασήμαντον αφορμήν, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Οι μεγάλοι χαμένοι εδώ είναι οι μοτοσυκλετιστές, καθώς είναι και οι πιο ευάλωτοι. Κι όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης για το χάος. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων που αλλάζουν πορεία χωρίς κανένα έλεγχο του δρόμου γύρω τους και πίσω τους, οι μοτοσυκλετιστές που με μια ακατανόητη αισιοδοξία ελίσσονται σαν να θεωρούν πως όλοι οι οδηγοί αυτοκινήτων μόνο αυτούς προσέχουν. Σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατόν ένας μοτοσυκλετιστής να θεωρεί πως δεν κινδυνεύει. Έχει επίγνωση. Επιλέγει όμως να πιστεύει πως είναι άτρωτος, για να μην σκοτίζεται. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκτός αν όλοι πιστεύουν στη μαγεία, οδηγοί και αναβάτες, κι είναι σίγουροι πως ό,τι βλακεία κι αν κάνουν στο δρόμο, με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιζήσουν αλώβητοι. Η μαγεία της βλακείας. Κι ως γνωστόν, οι βλάκες είναι ανίκητοι.
Γιατί όμως μειώθηκαν τόσο οι συνέπειες των ατυχημάτων με αυτοκίνητα; Μια εξήγηση είναι η ανανέωση του στόλου, που γινόταν με ταχείς ρυθμούς αυτή τη δεκαετία. Γενικά, τα νέα αυτοκίνητα είναι ασφαλέστερα για τον μυθικό “μέσο οδηγό”, εξελιγμένα για να τον προστατεύουν από τον εαυτό του μέχρι ένα σημείο. Η παθητική τους ασφάλεια έχει αυξηθεί, τα συστήματα ABS και ΕSP είναι πια στάνταρ, οι αερόσακοι πετάγονται από παντού μέσα στην καμπίνα, οι περισσότεροι πια φοράνε ζώνη. Οι αντίστοιχες εξελίξεις στις μοτοσυκλέτες έπονται χρονικά αυτών των αυτοκινήτων, με σαφή υστέρηση τόσο στην εξάπλωσή τους όσο και στην αποτελεσματικότητά τους: Ο αναβάτης αποτελεί ανεξάρτητο τμήμα της μοτοσυκλέτας, χωρίς να περιβάλλεται από αυτή. Είναι ουτοπία να περιμένουμε πως η μοτοσυκλέτα μπορεί να φτάσει κάποτε τα επίπεδα παθητικής ασφάλειας των αυτοκινήτων. Εδώ έχουμε και μια ουσιαστική διαφορά: Στο αυτοκίνητο η μέριμνα για την ασφάλεια μεταφέρεται όλο και περισσότερο από τον οδηγό στο όχημα, ενώ στη μοτοσυκλέτα, είναι ο αναβάτης εκείνος που συμβάλλει κατά κύριο λόγο στην ασφάλειά του, και η επιβίωσή του εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνει κάθε στιγμή.
Έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού του γεγονότος, οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας μας έχουν αφήσει στην τύχη μας, ως φανατικοί ακρο-Δαρβινιστές που περιμένουν πως η φυσική επιλογή θα αφανίσει κάποια στιγμή αυτό το ενοχλητικό είδος των μοτοσυκλετιστών. Δεν υπονοώ πως σε άλλες χώρες του κόσμου οι δρόμοι είναι στρωμένοι ροδοπέταλα για τους μοτοσυκλετιστές. Υπάρχουν όμως πολλές χώρες που η κατάσταση στους δρόμους είναι πολύ πιο ανθρώπινη για όλους, και για όσα ζητήματα το κράτος κάνει την πάπια, υπάρχουν ενώσεις μοτοσυκλετιστών που ξεσηκώνουν οργανωμένες διαμαρτυρίες που αναγκάζουν την κυβέρνηση να προσέξει τα προβλήματά τους, και κατόπιν εργάζονται σε συνεργασία μαζί της για να τα λύσουν. Ξεσηκώνονται και παραλύουν δεκάδες πόλεις, όπως στην Γαλλία. Συνεννοούνται μεταξύ τους, ξεσηκώνονται, προτείνουν, εργάζονται προς ένα κοινό στόχο. Εμείς εδώ, αρνάκι άσπρο και παχύ. Πρόβατα προς σφαγή, κυριολεκτικά. Στη χώρα συμβαίνει το ένα απίστευτο μετά το άλλο και το μόνο θέμα για το οποίο επαναστάτησαν οι Έλληνες ήταν το κάπνισμα. Αυτό που μακροχρόνια μπορεί να τους σκοτώσει, το διεκδίκησαν ως κεκτημένο δικαίωμα αυτοδιάθεσης, δεν φαίνεται όμως να δίνουν την ίδια προσοχή στις συνθήκες των δρόμων που μπορούν να τους σκοτώσουν πολύ πιο άμεσα. Θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν, αφού αν σκοτωθούν σε ατύχημα δεν θα μπορούν μετά να καπνίζουν.
Η αφόρητη μοναξιά του Έλληνα μοτοσυκλετιστή. Μόνος του πρέπει να εκπαιδευτεί, μόνος του να μάθει να επιβιώνει. Κι αν μας είχαν αφήσει πραγματικά στην ησυχία μας, δεν θα είχαμε άλλες απαιτήσεις. Από τη στιγμή όμως που πληρώνουμε φόρους, τέλη κυκλοφορίας και υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, είμαστε απαράδεκτοι αν δεν διεκδικούμε αυτά που ήδη έχουμε πληρώσει. Θα μου φαινόταν πολύ πιο λογικό να μας πληρώνουν αυτοί “επίδομα κυκλοφορίας”, αντί να μας ζητάνε τέλη κυκλοφορίας και διόδια, έτσι, έναντι των εξόδων που σίγουρα κάποια στιγμή θα κάνουμε εξ αιτίας της οδικής ανεπάρκειας της χώρας. Ή μόνο και μόνο για την ψυχική οδύνη.
* OECD: Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη, με έδρα το Παρίσι. Ιδρύθηκε το 1961 και αποτελεί συνέχεια του Οργανισμού για την Οικονομική Ευρωπαϊκή Συνεργασία (OEEC), που ιδρύθηκε το 1947 και ρόλο του είχε τον συντονισμό της Αμερικανικής και Καναδικής βοήθειας για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (γνωστής ως Σχέδιο Marshall).
Εκτός από τις 33 χώρες – μέλη του, συνεργάζεται και με άλλες 70 χώρες.
Ο OECD διοργανώνει κάθε χρόνο το International Transport Forum, ένα think tank όπου πάνω από 50 υπουργοί μεταφορών μαζί με ανθρώπους – κλειδιά του ιδιωτικού τομέα και ερευνητές, συνεργάζονται σε στρατηγικής σημασίας θέματα μεταφορών.
Πίνακας 1
ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΝΑ 100.000 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ
Μαλαισία 23,8
Αργεντινή 18,4
Ελλάδα 13,8
Καμπότζη 12,6
Κορέα 12
Πολωνία 12
ΗΠΑ 11,1
Λιθουανία 11
Ν. Ζηλανδία 8,9
Βέλγιο 8,9
Τσεχία 8,6
Σλοβενία 8,4
Ουγγαρία 8,2
Πορτογαλία 7,9
Ιταλία 7,9
Αυστρία 7,6
Λουξεμβούργο 7,2
Αυστραλία 6,9
Γαλλία 6,9
Καναδάς 6,3
Ισπανία 5,9
Δανία 5,5
Ιρλανδία 5,4
Φινλανδία 5,3
Ισλανδία 5,3
Γερμανία 5,1
Ιαπωνία 4,5
Ελβετία 4,5
Νορβηγία 4,4
Ισραήλ 4,2
Ολλανδία 3,9
Σουηδία 3,9
Ην, Βασίλειο 3,8
http://www.motomag.gr/moto/index.php?op ... Itemid=137
ωραια ε?
Στην άλλη άκρη της κατάταξης, οι καλύτερες είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία και η Ολλανδία, με 3,8 και 3,9-3,9 αντίστοιχα. Οι κάτοικοι της Ελλάδας έχουν περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθούν από αυτούς της Καμπότζης (12,6) αλλά και των ΗΠΑ (11,1), έτσι για να μην νομίζετε πως ανταγωνιζόμαστε στους αρνητικούς δείκτες μόνο “μικρούς παίκτες”. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως ένας Έλληνας έχει τρεις ως τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθεί στους δρόμους, απ’ ότι ένας Άγγλος, ένας Σουηδός, Ολλανδός, Ισραηλινός, Νορβηγός ή Ελβετός.
Το κακό είναι πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη για μας, καθώς τα αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία δεν ήταν ποτέ το δυνατό μας σημείο, ενώ το πιθανότερο είναι πως δεν καταγράφονται στις στατιστικές οι θάνατοι από τροχαία που συμβαίνουν κατά την διάρκεια της νοσηλείας ή και μετά από αυτή (το σύνηθες διεθνώς είναι ως και 30 μέρες μετά το ατύχημα). Επίσης, δεν υπάρχουν στοιχεία για έναν άλλο δείκτη επικινδυνότητας, αυτόν των θανάτων ανά δισεκατομμύριο οχηματοχιλιόμετρα, που δείχνει ακόμα πιο άμεσα το ρίσκο της κίνησης στους δρόμους, καθώς κανείς στην Ελλάδα δεν έχει ιδέα πόσα χιλιόμετρα κάνουν τα οχήματα που κινούνται στους δρόμους μας. Για την ιστορία, τον καλύτερο τέτοιο δείκτη τον έχει η Ισλανδία, ακολουθούμενη από τις Σουηδία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ελβετία, ενώ στο άλλο άκρο φιγουράρει η Κορέα, η Τσεχία, η Μαλαισία και η Καμπότζη. Ακόμα και με τα ελλιπή έως ψευδή στοιχεία που παρέχουμε στους διεθνείς οργανισμούς, κάπου εκεί κάτω θα ήμασταν κι εμείς.
Τα καλά νέα είναι πως είχαμε πτώση των θανάτων στους δρόμους την τελευταία δεκαετία, σε 30 από τις 33 χώρες του OECD, όπως προέκυψε από στοιχεία που ανέλυσε η IRTAD (International Traffic Safety Data and Analysis Group). Στις περισσότερες χώρες, η μέση ετήσια πτώση την δεκαετία 2000-2009 ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών. Στην συνολική μεταβολή μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία, πρώτες είναι η Πορτογαλία και η Ισπανία, με -55 και -53%, όπου οι μισοί απ’ όσους σκοτώνονταν πριν το 2000, την γλίτωσαν! Βελτίωση πολύ κοντά στο 50% έδειξαν και οι Γαλλία, Ισλανδία, Γερμανία, Ιαπωνία και Σλοβενία. Η Ελλάδα στο αντίστοιχο διάστημα έδειξε μεταβολή -29%, με δηλωμένους 1.553 θανάτους το 2008 και 1.456 το 2009: Είναι σαν να σβήνει από το χάρτη ένα ολόκληρο μεγάλο χωριό κάθε χρόνο. Το 29% ακούγεται καλό και δείχνει μεγάλη βελτίωση, μέχρι να δει κανείς πόσο μειώθηκαν στο ίδιο διάστημα οι θάνατοι από ατυχήματα με μοτοσυκλέτες: Μόνο 4%. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ενώ σε όλα τα άλλα μέσα είχαμε σημαντική μείωση, στις μοτοσυκλέτες σχεδόν καθόλου, οπότε το μερίδιο που τους αναλογεί έχει αυξηθεί. Τα πιο θετικά ποσοστά είχαν οι Τσεχία (-25,6%), το Ισραήλ και η Ουγγαρία. Η Ελλάδα δεν είχε δώσει ως και το καλοκαίρι του 2010 στοιχεία για το 2009 (για το ’08 δηλώθηκαν 394 θάνατοι μοτοσυκλετιστών). Προσπαθώντας να βρούμε τα θετικά της υπόθεσης, βλέπουμε πως ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία οι μοτοσυκλέτες αυξήθηκαν κατά 78% αυτή τη δεκαετία, παρ’ όλα αυτά είχαμε έστω και οριακή ποσοστιαία μείωση των θανάτων μοτοσυκλετιστών. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι ποσοστά, και ο απόλυτος αριθμός παραμένει τρομακτικά μεγάλος: Τουλάχιστον ένας μοτοσυκλετιστής την ημέρα αφήνει την τελευταία του πνοή.
Πολύ ανησυχητική είναι και η υστέρηση της μείωσης σε σχέση με τους οδηγούς αυτοκινήτων, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας πως και ο αριθμός των αυτοκινήτων στους δρόμους μας αυξανόταν πολύ κάθε χρόνο έως και πέρυσι. “H αύξηση των θανάτων μοτοσυκλετιστών σε 13 από τις 29 χώρες δεν εξηγείται πλήρως από την αύξηση του αριθμού των μοτοσυκλετιστών,” εξηγεί η ειδικός της οδικής ασφάλειας στην IRTAD, Veronique Feypell-de la Beaumelle, “Στην Αγγλία, για παράδειγμα, είχαμε μείωση 23%, παρά την κατά 45% αύξηση των μοτοσυκλετών στους δρόμους”.
Όντως, το “γίναμε περισσότεροι” δεν εξηγεί από μόνο του την κατάσταση. Το “είμαστε πολλοί όλοι μαζί” πλησιάζει περισσότερο, ειδικά όταν αναλογιστεί κανείς τι είδους δρόμοι φέρουν το μεγαλύτερο κυκλοφοριακό φορτίο στην Ελλάδα. Γίνεται ακόμα καλύτερο αν το κάνεις “είμαστε πολλοί, απαίδευτοι και έξαλλοι”: Είναι απίστευτο να βλέπεις πόσο απερίσκεπτα και πόσο εύκολα εκθέτει ο ένας τον άλλο σε κίνδυνο, και πόσο έτοιμοι είναι οι οδηγοί να σφαχτούν δι’ ασήμαντον αφορμήν, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Οι μεγάλοι χαμένοι εδώ είναι οι μοτοσυκλετιστές, καθώς είναι και οι πιο ευάλωτοι. Κι όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης για το χάος. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων που αλλάζουν πορεία χωρίς κανένα έλεγχο του δρόμου γύρω τους και πίσω τους, οι μοτοσυκλετιστές που με μια ακατανόητη αισιοδοξία ελίσσονται σαν να θεωρούν πως όλοι οι οδηγοί αυτοκινήτων μόνο αυτούς προσέχουν. Σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατόν ένας μοτοσυκλετιστής να θεωρεί πως δεν κινδυνεύει. Έχει επίγνωση. Επιλέγει όμως να πιστεύει πως είναι άτρωτος, για να μην σκοτίζεται. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκτός αν όλοι πιστεύουν στη μαγεία, οδηγοί και αναβάτες, κι είναι σίγουροι πως ό,τι βλακεία κι αν κάνουν στο δρόμο, με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιζήσουν αλώβητοι. Η μαγεία της βλακείας. Κι ως γνωστόν, οι βλάκες είναι ανίκητοι.
Γιατί όμως μειώθηκαν τόσο οι συνέπειες των ατυχημάτων με αυτοκίνητα; Μια εξήγηση είναι η ανανέωση του στόλου, που γινόταν με ταχείς ρυθμούς αυτή τη δεκαετία. Γενικά, τα νέα αυτοκίνητα είναι ασφαλέστερα για τον μυθικό “μέσο οδηγό”, εξελιγμένα για να τον προστατεύουν από τον εαυτό του μέχρι ένα σημείο. Η παθητική τους ασφάλεια έχει αυξηθεί, τα συστήματα ABS και ΕSP είναι πια στάνταρ, οι αερόσακοι πετάγονται από παντού μέσα στην καμπίνα, οι περισσότεροι πια φοράνε ζώνη. Οι αντίστοιχες εξελίξεις στις μοτοσυκλέτες έπονται χρονικά αυτών των αυτοκινήτων, με σαφή υστέρηση τόσο στην εξάπλωσή τους όσο και στην αποτελεσματικότητά τους: Ο αναβάτης αποτελεί ανεξάρτητο τμήμα της μοτοσυκλέτας, χωρίς να περιβάλλεται από αυτή. Είναι ουτοπία να περιμένουμε πως η μοτοσυκλέτα μπορεί να φτάσει κάποτε τα επίπεδα παθητικής ασφάλειας των αυτοκινήτων. Εδώ έχουμε και μια ουσιαστική διαφορά: Στο αυτοκίνητο η μέριμνα για την ασφάλεια μεταφέρεται όλο και περισσότερο από τον οδηγό στο όχημα, ενώ στη μοτοσυκλέτα, είναι ο αναβάτης εκείνος που συμβάλλει κατά κύριο λόγο στην ασφάλειά του, και η επιβίωσή του εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνει κάθε στιγμή.
Έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού του γεγονότος, οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας μας έχουν αφήσει στην τύχη μας, ως φανατικοί ακρο-Δαρβινιστές που περιμένουν πως η φυσική επιλογή θα αφανίσει κάποια στιγμή αυτό το ενοχλητικό είδος των μοτοσυκλετιστών. Δεν υπονοώ πως σε άλλες χώρες του κόσμου οι δρόμοι είναι στρωμένοι ροδοπέταλα για τους μοτοσυκλετιστές. Υπάρχουν όμως πολλές χώρες που η κατάσταση στους δρόμους είναι πολύ πιο ανθρώπινη για όλους, και για όσα ζητήματα το κράτος κάνει την πάπια, υπάρχουν ενώσεις μοτοσυκλετιστών που ξεσηκώνουν οργανωμένες διαμαρτυρίες που αναγκάζουν την κυβέρνηση να προσέξει τα προβλήματά τους, και κατόπιν εργάζονται σε συνεργασία μαζί της για να τα λύσουν. Ξεσηκώνονται και παραλύουν δεκάδες πόλεις, όπως στην Γαλλία. Συνεννοούνται μεταξύ τους, ξεσηκώνονται, προτείνουν, εργάζονται προς ένα κοινό στόχο. Εμείς εδώ, αρνάκι άσπρο και παχύ. Πρόβατα προς σφαγή, κυριολεκτικά. Στη χώρα συμβαίνει το ένα απίστευτο μετά το άλλο και το μόνο θέμα για το οποίο επαναστάτησαν οι Έλληνες ήταν το κάπνισμα. Αυτό που μακροχρόνια μπορεί να τους σκοτώσει, το διεκδίκησαν ως κεκτημένο δικαίωμα αυτοδιάθεσης, δεν φαίνεται όμως να δίνουν την ίδια προσοχή στις συνθήκες των δρόμων που μπορούν να τους σκοτώσουν πολύ πιο άμεσα. Θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν, αφού αν σκοτωθούν σε ατύχημα δεν θα μπορούν μετά να καπνίζουν.
Η αφόρητη μοναξιά του Έλληνα μοτοσυκλετιστή. Μόνος του πρέπει να εκπαιδευτεί, μόνος του να μάθει να επιβιώνει. Κι αν μας είχαν αφήσει πραγματικά στην ησυχία μας, δεν θα είχαμε άλλες απαιτήσεις. Από τη στιγμή όμως που πληρώνουμε φόρους, τέλη κυκλοφορίας και υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, είμαστε απαράδεκτοι αν δεν διεκδικούμε αυτά που ήδη έχουμε πληρώσει. Θα μου φαινόταν πολύ πιο λογικό να μας πληρώνουν αυτοί “επίδομα κυκλοφορίας”, αντί να μας ζητάνε τέλη κυκλοφορίας και διόδια, έτσι, έναντι των εξόδων που σίγουρα κάποια στιγμή θα κάνουμε εξ αιτίας της οδικής ανεπάρκειας της χώρας. Ή μόνο και μόνο για την ψυχική οδύνη.
* OECD: Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη, με έδρα το Παρίσι. Ιδρύθηκε το 1961 και αποτελεί συνέχεια του Οργανισμού για την Οικονομική Ευρωπαϊκή Συνεργασία (OEEC), που ιδρύθηκε το 1947 και ρόλο του είχε τον συντονισμό της Αμερικανικής και Καναδικής βοήθειας για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (γνωστής ως Σχέδιο Marshall).
Εκτός από τις 33 χώρες – μέλη του, συνεργάζεται και με άλλες 70 χώρες.
Ο OECD διοργανώνει κάθε χρόνο το International Transport Forum, ένα think tank όπου πάνω από 50 υπουργοί μεταφορών μαζί με ανθρώπους – κλειδιά του ιδιωτικού τομέα και ερευνητές, συνεργάζονται σε στρατηγικής σημασίας θέματα μεταφορών.
Πίνακας 1
ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΝΑ 100.000 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ
Μαλαισία 23,8
Αργεντινή 18,4
Ελλάδα 13,8
Καμπότζη 12,6
Κορέα 12
Πολωνία 12
ΗΠΑ 11,1
Λιθουανία 11
Ν. Ζηλανδία 8,9
Βέλγιο 8,9
Τσεχία 8,6
Σλοβενία 8,4
Ουγγαρία 8,2
Πορτογαλία 7,9
Ιταλία 7,9
Αυστρία 7,6
Λουξεμβούργο 7,2
Αυστραλία 6,9
Γαλλία 6,9
Καναδάς 6,3
Ισπανία 5,9
Δανία 5,5
Ιρλανδία 5,4
Φινλανδία 5,3
Ισλανδία 5,3
Γερμανία 5,1
Ιαπωνία 4,5
Ελβετία 4,5
Νορβηγία 4,4
Ισραήλ 4,2
Ολλανδία 3,9
Σουηδία 3,9
Ην, Βασίλειο 3,8
http://www.motomag.gr/moto/index.php?op ... Itemid=137
ωραια ε?
στριβω, αρα υπαρχω... 
