Ως νοσηλευτής, πιστοποιημένος στη παροχή πρώτων βοηθειών, μπορώ να πω 2-3 πράγματα για τη παροχή βοήθειας σε θύμα τροχαίου.
Εκτός αν υπάρχει άμεση απειλή για τη ζωή του θύματος του τροχαίου, ΔΕΝ δοκιμάζουμε να το μετακινήσουμε. Οι περισσότεροι μη αναστρέψιμοι τραυματισμοί συμβαίνουν κατά τη προσπάθεια μετακίνησης τους.
Ακινητοποιούμε τον αυχένα του θύματος. Αν δεν υπάρχει σκληρό κολάρο διαθέσιμο, χρησιμοποιούμε ότι μπορεί να προσφέρει ακινητοποίηση επί του οδοστρώματος, πχ ένα παπούτσι (μπότα μηχανής ακόμα καλυτέρα) δεξιά κι ένα αριστερά από τον αυχένα, ο οποίος καλό είναι να βρίσκεται σε ευθεία θέση.
ΔΕΝ δοκιμάζουμε να βγάλουμε το κράνος. Έχει συμβεί στο τρήμα επειγόντων που εργαζόμουν να το βγάλουμε και το κεφάλι σχεδόν άνοιξε στα 2.
Η παροχή ΚΑΡΠΑ (καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης ) είναι κάτι εξαιρετικά επίπονο , καλό είναι να γίνεται από άτομα πιστοποιημένα. Πάντα ελέγχουμε τους σφυγμούς και τις αναπνοές του θύματος. Η αναλογία είναι 15-1 , 15 μαλάξεις προς μια αναπνοή. Πάντα το θύμα πρέπει να ακουμπά σε μια σκληρή επιφάνεια, αλλιώς είναι μάταιο να το δοκιμάσεις. Πάντα καλείς για βοήθεια και αν υπάρχει η δυνατότητα έχεις κοντά σου άτομα που μπορούν να σε αντικαταστήσουν.
Αυτά σε γενικές γραμμές για τα βασικά . Όσο για το ότι μπορείς να έχεις μπλεξίματα νομικά, αυτό ισχύει ακόμα και για όσους είναι πιστοποιημένοι. Χαρακτηριστικά αναφέρω το παράδειγμα συναδέλφου που στη προσπάθεια να αναζωογονήσει με καρδιακές μαλάξεις ένα άτομο που έπαθε ανακοπή καρδιάς στο δρόμο, έσπασε 2 πλευρά του, και οι συγγενείς του μετά της έκαναν μήνυση για σωματικές βλάβες ….ο καθένας επιλέγει αν μπορεί να βοηθήσει (όπως κρίνει) και όλα τα άλλα έρχονται μετά όμως κατά την άποψη μου.
Στη διάθεση σας για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία.