Διασχίζοντας την Κεντρική Ευρώπη.

ΜΠΡΑΒΟ σου πολύ καλό ταξίδι και καταπληκτική περιγραφή

Μπα σε καλό σου... μας ξελίγωσες!

Μακάρι αν ακολουθούσε και μένα η καλή μου αλλά δυστυχώς... δεν! (βρέ μπάς και είναι ευτυχώς??? )

πολύ συγκίνηση στην περιγραφή σου.
σου εύχομαι στη ζωή σου να έχεις τις ίδιες αισθήσεις και συναισθήματα που είχες και στο ταξίδι σου αυτό,
να είστε καλά και καλά χλμ !!!

5 ημέρα Πράγα.

Το πρωινό ξύπνημα στην πόλη σίγουρα δεν είναι σαν αυτό της επαρχίας.

Αν όμως είσαι στην Πράγα και στο γκαράζ από κάτω είναι η μηχανή σου αλλάζει τα δεδομένα έτσι δεν είναι?

Ναι το συναίσθημα είναι πρωτόγνωρο , τουλάχιστον για εμάς που δεν το είχαμε ξανανιώσει.

Παρ όλα αυτά και αφού φάγαμε ακόμα ένα πλούσιο πρωινό αποφασίσαμε πως είναι προτιμότερο να μετακινηθούμε με το λεωφορείο-τραμ παρά με τις μηχανές .

Έτσι μετά από λίγο ξεκίνησε η περιήγηση μας στην Πράγα. Οι φωτογραφικές δεν σταμάτησαν λεπτό να αποθηκεύουν αναμνήσεις μιας ζωής.

Από νύφη και κουμπάρα...





μέχρι celebrities









διάλειμμα για καφέ ...
























και συνεχίζουμε...

Κάπως έτσι και με την επιστροφή στο ξενοδοχείο κλείνει και το κεφάλαιο Πράγα. Αύριο έχει πορεία προς το Μόναχο και φυσικά alianz Arina!!!




συνεχίζεται....

Να είστε καλά, να κάνετε πολλά πολλά ταξίδια και να τα μοιράζεστε μαζί μας

6 ημέρα Πράγα – Μόναχο


Όμορφη η πράγα άλλα είχαν αρχίσει να μας λείπουν οι μηχανές μας και τα χιλιόμετρα. Το σημερινό πρόγραμμα είχε περίπου 400χιλ και προορισμό το Μόναχο.

Ο καιρός ήταν ζεστός και η απόσταση αρκετά μεγάλη οπότε για ακόμα μια φορά θα ακολουθούσαμε την autobahn .










Η διαδρομή δεν είχε κάτι το φοβερό πέρα από αυτή την διάσημη και φοβερά ασφαλτοστρωμένη εθνική οδό.





Μετά από 3-4 ώρες στην εθνική η ταμπέλα που μας έδειχνε επιτέλους ότι πλησιάζουμε στο Μόναχο φάνηκε μπροστά μας.





Μπαίνοντας στο Μόναχο αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν η οδική συμπεριφορά των γερμανών.



Κανένας δεν προσπερνούσε από δεξιά και καμία μηχανή δεν πέρναγε ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Φυσικά αυτομάτος ξεχάσαμε την ελληνική νοοτροπία μας και ακολουθήσαμε αυτή των Γερμανών.




Το ξενοδοχείο μοντέρνο και υπέροχο, ήταν ακριβώς δίπλα στο τραμ οπότε η πρόσβαση στο κέντρο της πόλης θα ήταν εύκολη υπόθεση.




Έξω ακριβός από το ξενοδοχείο έγινε κάτι που μας έκανε και ξεσπάσαμε σε γέλια.

Βοηθούσα τον Γιώργο να βγάλει το μπουφάν του οπότε και ακούστηκε το εξής σε άπταιστα ελληνικά :

«Καλά ρε σεις , οδηγάτε τέτοια θηρία και δεν μπορείτε να βγάλετε ένα μπουφάν , τι να σας πω,ντροπή…»


Ο έλληνα κλασικός ταρίφας ναι υπήρχε και εκεί και μάλιστα μας έκραξε. Απίστευτο ! Είχε δει τις πινακίδες μας και ήταν έτοιμος να πετάξει την ατάκα.
Τελικά όποια πέτρα και αν σηκώσεις από κάτω θα κρύβεται ένας έλληνας.

Πάρα το κράξιμο η χαρά μας που είδαμε τον πατριώτη ήταν μεγάλη και αφού τα είπαμε λίγο χαιρετηθήκαμε και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον καλή τύχη.

Τα δωμάτια του ξενοδοχείου μικρά αλλά πολύ μοντέρνα.





Απολάυσαμε το μπάνιο μας και μπήκαμε στο τραμ για το κέντρο της πόλης, το κέντρο του μονάχου.

Το κέντρο πολύ προσεγμένο, ποδηλατοδρόμοι παντού, οι πεζοί κυρίαρχοι στον δρόμο. Προτεραιότητα παντού και πάντα.




Το όλο θέμα στο μόναχο είναι ένα μεγάλος εμπορικός πεζόδρομος όπου και βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι.

Τουρίστες από κάθε μεριά του κόσμου να κάνουν ότι και εμείς, τι άλλο? Μπύρες ,ψώνια και φωτογραφίες…
















Η νύχτα και παράλληλα η πείνα έκαναν την εμφάνιση τους , το ιταλικό σήμερα το βράδι θα έχει την τιμητική του.














o michael jackson έχει ξεχωριστή θέση στο Μόναχο...



Υπέροχα και νοστιμότατα τα παραδοσιακά φαγητά αλλά είναι με βάση το κρέας. Οπότε για να μην βγάλουμε έξτρα δόντια… μακαρόνι και πίτσα! Όχι και άσχημα έτσι?

Το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε και πάλι νωρίς, ο καφές και τα κρουασάν του πρωινού έγιναν ανάρπαστα. Ήμασταν έτοιμη για αναχώρηση.


Όμως για εμένα αυτή η ημέρα θα είχε κάτι το ιδιαίτερο, θα πήγαινα στο λουκουμά, το alianz arena! Ήμουν ο μόνος ποδοσφαιρόφιλος της παρέας αλλά τα παιδιά μου έκαναν το χατίρι και έτσι μετά από λίγο ήμασταν στο διάσημο γήπεδο, έδρα της Bayern munchen…

















Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά για την υπομονή τους!!


Έπρεπε όμως να φύγουμε η ώρα είχε περάσει και ο προορισμός μας ήταν αρκετά μακριά. Αναφέρομαι στο gries in sellrain. Ένα από τα ωραιότερα χωριά του ταξιδίου.
Εκεί το βράδι θα ήταν περιπετειώδης και επεισοδιακό…

Συνεχίζεται…

7 ημέρα Μόναχο – gries in sellrain (Austria)



Είχα ρωτήσει πολλές φορές τα παιδιά που είχαν κάνει παρόμοιο ταξίδι την γνώμη τους για το δρομολόγιο που είχαμε σκοπό να κάνουμε, από όλους είχα πάρει την ίδια απάντηση :

«Παντού ωραία θα είναι ρε Σταύρο αλλά να ξέρεις πως η ομορφιά της φύσης και των αλπικών τοπίων δεν συγκρίνεται με καμία μεγαλούπολη του κόσμου.»

Πόσο δίκιο μπορεί να είχαν , όμορφες οι πόλεις που επισκεφτήκαμε, η Πράγα, το Μόναχο και όλες οι άλλες αλλά το πόσο θα μας έλειπαν αυτά τα τοπία, δεν το περιμέναμε.

Έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Αυστρία αφήνοντας το αρχικό πρόγραμμα στην άκρη…

Ο Γιώργος έδεσε την go pro του στο versys , χαμογελάσαμε όλοι μπροστά στην κάμερα και φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας.

Αφήσαμε την ‘διαφορετική’ Τσεχία πίσω μας και επιστρέψαμε στους καταπράσινους από την φύση δρόμους ,τις λίμνες και τα ποτάμια.

Εκεί που οι ρυθμοί της ζωής είναι πιο χαλαροί , εκεί που σου δίνει την εντύπωση πως το μόνο που χρειάζεται για είσαι ευτυχισμένος είναι ένας κήπος και ένα ξύλινο σπιτάκι.

Όχι, οι πολυτέλειες και τα gadgets δεν κάνουν την ζωή μας καλύτερη, πόσο μάλλον εμάς ευτυχισμένους.

Η διαδρομή φοβερή και απολαυστική ,σε έκανε να θες να οδηγείς την καλή σου όλη μέρα.







Οι στάσεις για καφέ και τσιγάρο ήταν συχνές, άλλωστε τα παρκινγκ εκεί είναι πάρκα και όχι μια γωνία πεταμένη στην άκρη του δρόμου.






Η ταμπέλα μας ενημέρωσε πως σύντομα πλησιάζαμε το Innsbruck.

Περίπου μία ώρα έξω από το Innsbruck ήταν το χωριό που θα κάναμε την σημερινή μας διανυκτέρευση, το Gries in sellrain.


Πλησιάζοντας σε αυτό το χωριό η φύση ξεδίπλωνε όλο το ταλέντο της μπροστά μας.





Κάναμε μία ακόμα στάση να χαζέψουμε το ποτάμι, συν ταξιδεύαμε μαζί του για αρκετή ώρα






παντού πρασινάδα ,λουλούδια ανθισμένα, μυρωδιές μαγικές .Όλες οι αισθήσεις στο διαπασών .

Αυτό δεν είναι που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες?


«ότι και να κάνεις ,κάνε το με όλες σου τις αισθήσεις μαζί, τότε θα ζήσεις το τέλειο.»


Αυτό ζήσαμε και εμείς εκείνη την στιγμή.
















Ποιος είπε πως η ηρεμία και η γαλήνη είναι μόνο για τους ανθρώπους?




Που ταξιδεύει άραγε?

Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε στον ξενώνα που θα μας φιλοξενούσε, ένα σπιτάκι βγαλμένο από βιβλίο παραμυθιών , από βιβλίο σαν αυτά που μας διαβάζανε όταν ήμασταν μικροί.







Είχε περίπου 10-12 δωμάτια προς διάθεση αλλά μόνο δύο από αυτά πιασμένα, τα δικά μας.






Απέναντι ακριβώς μια καταπράσινη ανθισμένη πλαγιά και κορυφές βουνών που έδεναν σαν σε πίνακα ζωγραφικής μαζί με όλα τα άλλα.






Ξεφορτώσαμε τις βαλίτσες από τις μηχανές και ταχτοποιήσαμε τα πράγματα μας στα δωμάτια. Η κυρία που είχε τον ξενώνα μας είπε με τα λιγοστά αγγλικά της που θα ήταν ιδανικά να φάμε και αυτομάτως κινηθήκαμε προς τα εκεί.




Η ταβέρνα το κάτι άλλο, ξύλινη με την κλασική αυστριακή κεραμοσκεπή, ζεστή και φιλική έτοιμη να υποδεχτεί εμάς και τις ορέξεις μας.
Είχε σκοτεινιάσει και το κρύο είχε κάνει την εμφάνιση του για τα καλά, το σενάριο ιδανικό.

εδώ τους μοτοσυκλετιστές τους σέβονται απεριόριστα και δεν το κρύβουν..






Κρύο, φύση, ηρεμία, ξύλινη ταβέρνα, ζεστασιά και άπειρες εικόνες από την σημερινή μέρα και όχι μόνο.
Ο ευγενικότατος κύριος στο μαγαζί έκανε την έκπληξη και μας είπε πως μέσα καπνίζουνε. Είναι κάτι που δεν το περιμέναμε με τίποτα. Ο Γιώργος με την Ειρήνη δεν καπνίζουνε για εμάς όμως και με τέτοιο κρύο έξω ήταν λύτρωση.


Οι μπύρες ήρθαν γρήγορα και η διάθεση μας ανέβηκε και άλλο. Δεν σας είπα πως το προσωπικό φορούσε παραδοσιακές στολές για να σε βάλει στο κλίμα ακόμη περισσότερο.



Όχι δεν ήταν τουριστικό το μέρος, απλά ένα αυστριακό χωριουδάκι.

Σύντομα φάνηκε και πάλι η σερβιτόρα κρατώντας έναν μεγάλο δίσκο γεμάτο από αναμμένα μικρά κεράκια, δεν προλάβαμε να ρωτήσουμε τι είναι αυτά και αμέσως ήρθε το φαγητό και τοποθετήθηκε πάνω στα κεράκια για να παραμένει ζεστό.

Κρεατικά κάθε είδους ,λουκάνικα, πατάτες ,τοπικές σάλτσες και ότι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί.




Η βραδιά κυλούσε υπέροχα ,το γέλιο άφθονο και τα σφηνάκια με το παραδοσιακό τοπικό ποτό διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Ευχαριστημένοι και χορτασμένοι από το φαγητό και τις παγωμένες μπύρες φύγαμε για τον ξενώνα …

λίγο μετά ξεκίνησαν όλα…


Κανένα άλλο δωμάτιο δεν ήταν κρατημένο εκτός από τα δικά μας. Στην γύρο περιοχή δεν υπήρχε κάτι άλλο εκτός από εμάς και την φύση.

Καληνυχτίσαμε τα παιδιά και μπήκαμε στο δωμάτιο του ξενώνα. Περίπου 1 ώρα αφού μας πήρε ο ύπνος ξύπνησα με τρελή ταχυκαρδία, για κάποιο λόγο ένα αίσθημα τρόμου με είχε κυριέψει..

είχα την εντύπωση πως κάτι περίεργο συμβαίνει με τον ξενώνα. Άκουγα θορύβους που δεν ήξερα τι είναι.
Κάπου εκεί διαπιστώνω πως και η Στέλλα είναι ξύπνια για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Τι έγινε ,τι πάθαμε αναρωτηθήκαμε?

Κλείσαμε τα μάτια να ξανά κοιμηθούμε έστω και με το ζόρι… μέχρι που σε αυτό το μέρος που δεν υπήρχε άνθρωπος ,στην μέση του πουθενά, άρχισε να χτυπάει ο συναγερμός της μηχανής μου…

Eχει χτυπήσει συνολικά άλλη μια φορά από την μέρα που την πήρα..

Πεταχτήκαμε από το κρεβάτι , το αίσθημα τρόμου παρέμενε και ο συναγερμός που δεν χτυπάει ποτέ τώρα χτυπούσε ασταμάτητα.
Τι γίνετε???
Αφού σταμάτησε ο συναγερμός προσπαθήσαμε να ξανακοιμηθούμε, δεν πέρασαν 10 λεπτά και το κινητό της Στέλλα χτύπησε και πεταχτήκαμε πάλι. Όχι ρε γαμώτο.. πάλι?
Ήταν ο Γιώργο από δίπλα, τα παιδιά δεν είχαν κοιμηθεί ούτε αυτοί για τον ίδιο λόγο, αίσθημα τρόμου και ο συναγερμός.

«Σταύρο κατέβα να κλείσεις το συναγερμό φίλε γιατί θα τρελαθούμε σήμερα»

Έπρεπε να κατέβω να τον απενεργοποιήσω…


Ξεκλείδωσα την πόρτα, τράβηξα το χερούλι και ακούστηκε το χαρακτηριστικό εφιαλτικό τρίξιμο ,
ξεκίνησα να κατεβαίνω τις ξύλινες σκάλες .. το φώς πίσω μου άνοιξε μόνο του.

Η ταχυκαρδία χτυπούσε κόκκινα..αν εμφανιζόταν κανείς μπροστά μου δε θα την γλίτωνε για κανέναν λόγο από την αδρεναλίνη που είχα ανεβάσει εκείνη την στιγμή.

Βγήκα έξω..

κανείς τριγύρω...

απενεργοποίησα εντελώς τον συναγερμό και γύρισα στο δωμάτιο περιμένοντας να ξημερώσει, να τελειώσει επιτέλους αυτό το εφιαλτικό βράδι.

Δεν πέρασε μισή ώρα και ο απενεργοποιημένος συναγερμός χτύπησε και πάλι…. Αυτή την φορά δεν ασχολήθηκα είχα κουραστεί και νύσταζα.

Επιτέλους με πήρε ο ύπνος.

Ποιος ξέρει??
Ήταν το τοπικό ποτό που ήπιαμε?
Ήταν το αρκετό φαγητό που φάγαμε εκείνη την νύχτα?
Ήταν το όλο σκηνικό που βλέπουμε μόνο στις ταινίες ή ήταν ο συναγερμός που δεν χτυπάει ποτέ και για κανένα λόγο και σήμερα έδωσε ρέστα?

4 άνθρωποι να πάθουν ακριβώς το ίδιο, την ίδια στιγμή? Σύμπτωση ?

Ο Γιώργος μας είπε πως το μόνο που τον ενόχλησε ήταν ο συναγερμός. Θα τον πιστέψουμε γιατί όπου σύντομα θα διαβάσει αυτές τις γραμμές και θα με κυνηγάει μετά.

Το πρωινό μας βρήκε να συζητάμε τα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδι .

Είχαμε πάθει ακριβώς τα ίδια.

Ο εφιάλτης τελείωσε όμως και μια νέα υπέροχη μέρα ξεκινούσε ,






σχεδόν άυπνοι αλλά μπροστά σε αυτές τις εικόνες που έχουμε να δούμε ποιος το λογαριάζει αυτό.













Άλλωστε σήμερα είχαμε και το Stelvio στο δρόμο μας… Τι να λέμε ??? φύγαμε …..

Το τοπίο ένα από τα ωραιότερα που έχουμε δει στην ζωή μας. Λιακάδα, πράσινο καθαρός αέρας και οξυγόνο.... ναι οξυγόνο που τόσο πολύ μας λείπει στην πρωτεύουσα της όμορφης Ελλαδάρας μας.



Στην άκρη του ξενώνα ξαπλώστρες πίσω από ένα τζάμι για χειμερινή ηλιοθεραπεία,





οι λάτρεις των χειμερινών sports έμεναν σε αυτού του τύπου τα χωριά ,κοντά στο χιονοδρομικό.




Το χαρακτηριστικό «κλακ» από τις βαλίτσες που κούμπωσαν στις βάσεις ακούστηκε για άλλη μια φορά και εμείς ήμασταν έτοιμη για μια ακόμα μαγευτική διαδρομή. Θα αφήναμε την κούκλα Αυστρία και θα μπαίναμε και πάλι στην βόρεια Ιταλία. Ενδιάμεσος προορισμός το πάσο Στέλβιο.



Πρώτα όμως θα έπρεπε να αποθανατίσουμε όλο αυτό το ιδανικό μοτοσυκλετικο απολαυστικό σκηνικό....








Η go pro των παιδιών θα έγγραφε τα πάντα με πολύ όρεξη...



ζωάρα θα σκέφτεται...