Διασχίζοντας την Κεντρική Ευρώπη.

Αποφασίσαμε πως θα πάμε στο Στελβιο διασχίζοντας όσο περισσότερα βουνά γίνεται.

Χωρίς να χάσουμε άλλο χρόνο αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τα βουνά ... να που υπάρχουν και ευχάριστες ανηφόρες στη ζωή μας. έτσι δεν είναι?



Το θέαμα αν και γνώριμο πια, ήταν εκνευριστικά μαγευτικό.



Η πρώτη στάση για ξεκούραση μας βρήκε να καθόμαστε σε αυτό το παγκάκι....






και να χαζεύουμε αυτή την άθλια θέα..

Δεν ξέραμε πως η βόρεια Ιταλία είναι τόσο όμορφη.

Η διαδρομή μέχρι το stelvio είχε τα πάντα, πράσινο , βουνά, λίμνες,ξύλινα σπιτάκια .. μέσα σε λίγα χιλιόμετρα έβλεπες μαζεμένα όσα δεν είχες δει ποτέ.





Κάναμε αρκετές στάσεις για ξεκούραση και φωτογραφίες, άλλωστε δεν βιαζόμασταν.




ο ανεφοδιασμος και αυτός απαραιτητος..



Σε μια στάση από αυτές γνωρίσαμε και έναν Ολλανδό με την γυναίκα του που φορούσαν μπλουζάκια «Ρόδος 2008». Με το που είδαν τις πινακίδες μας καταχάρηκαν και χαμογέλασαν.

Οι συνάδελφοι μοτοσικλετιστές παντού τριγύρω μας , οι χαιρετούρες έδιναν και έπαιρναν και οι εκφράσεις των ματιών πίσω από τις ζελατίνες μαρτυρούσαν μεγάλα χαμόγελα.

Οι λίμνη που έχουμε δεξιά μας είναι απίστευτης ομορφιάς, Ιταλοί και Αυστριακοί κολυμπούν εδώ , η περιοχή είναι γεμάτη αυτοκινούμενα και ποδήλατα.











Πικ νικ στο γκαζόν, παιδάκια να τρέχουν...


Πόσο διαφορετικό από αυτά που έχουμε εμείς συνηθίσει?

χαλιά περνάνε οι καραμπινιέροι ε?



Όχι είπαμε δεν θα ψαρώσουμε από την ομορφιά του τόπου,ούτε από την ταμπέλα που έλεγε δεξιά St.Moritz , θA πάμε εκεί που είπαμε..



και συνεχίσαμε τον δρόμο προς το stelvio...

Λίγο παρακάτω άρχισαν να μας κάνουν νοήματα από το αντίθετο ρεύμα, προφανώς και υποθέσαμε ότι θα έχει κάποιο μπλόκο η αστυνομία.
Και έτσι ήταν, σωστά μαντέψαμε, απλά δεν έλεγχαν την ταχύτητα ή τα χαρτιά σου.






Έλεγχαν την πίεση και τα πέλματα των ελαστικών!!


Είναι κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Δεν θυμάμαι να με έχουν σταματήσει ποτέ στην πατρίδα για να τσεκάρουν τα λάστιχα ή την πίεση της μηχανής μου.

Πλησιάζοντας το stelvio είδαμε πολλά αυτοκίνητα που με trailer κουβαλούσαν της μηχανές τους, και δεν μιλάμε για μικρές μηχανές άλλα για 650ρια και 1000ρια τούμπανο.



Όχι δεν είχε αγώνες, απλά πήγαιναν μέχρι τους πρόποδες του stelvio και τότε τις έπαιρναν για ανάβαση.

Τι να πω? Για άλλους φυσιολογικό για άλλους όχι..


Η ανάβαση δεν μας εντυπωσίασε, οκ ωραίο το θέαμα ,καλός ο δρόμος.. αλλά έτσι φορτωμένοι που είμαστε δεν μπορούσαμε να το ευχαριστηθούμε.







Επίσης κάθε λογής όχημα ανέβαινε εκεί πάνω.

Ποδήλατα, τροχοβίλες, αυτοκίνητα, μηχανές.. τα πάντα . και αν κολλούσες πίσω από κάποιο μεγάλο όχημα την πάταγες.
Αυτό πάθαμε και εμείς.

Φυσικά όμως μιλάμε για εμπειρία ζωής.

Είμαστε με τις μηχανές μας ,έχουμε γυρίσει αρκετές χώρες , έχουμε αποκτήσει νέες εμπειρίες, έχουμε δει άπειρες εικόνες. Και τώρα είμαστε εδώ πάνω στο Passo Stelvio.



άραγε το mybike είναι εδώ?


















Ναι! το κάναμε και αυτό, για άλλους εύκολο, για άλλους τίποτα το ιδιαίτερο, για άλλους κλασικό...

Για εμάς πρωτόγνωρο και εντυπωσιακό, ήρθαμε και εδώ !

Όχι πως πεινάγαμε, αλλά ένα «βρώμικο» με λουκάνικο και ξυνολάχανο θα ήταν ότι πρέπει για να απορροφήσει το κρύο του stelvio (ναι ναι και γαμω τις δικαιολογίες).Kαθίσαμε στα παγκάκια με θέα των παγετώνα και χαζεύαμε δοκιμάζοντας την τοπική λιχουδιά.



Το κρύο είναι αρκετό, όμως αρκετοί φορούν κοντομάνικα και σορτσάκια, καλά από πιο πλανήτη είναι?

Άλλο ένα αυτοκολλητάκι μπήκε στις αποσκευές μας , τα χαμόγελα κούμπωσαν και πάλι καβαλώντας τις μηχανές, και ξεκινήσαμε για το μέρος που θα μέναμε σήμερα το βράδι, ένα χωριό περίπου μισή ώρα έξω από το Μπολζάνο.

Αλλη μια στάση για ανεφοδιασμό και φύγαμε...
H κούραση τώρα ήταν αρκετά φανερή και η νύχτα θα μας συναντούσε στο δρόμο ..




Mετά από τόσες ώρες οδήγηση και με το stelvio ενδιάμεσο σταθμό ,είναι λογικό.



Το δεξί μας χέρι έσφιξε λίγο παραπάνω τα γκριπ και σύντομα πλησιάζαμε στην πόλη του διάσημου μαθηματικού, το Μπολζάνο.












Κάπου εκεί και ενώ ήμασταν αρκετά κουρασμένοι το gps έκανε το μαγικό του, ενώ έπρεπε σε μια διασταύρωση να κάνουμε αριστερά το gps είπε δεξιά και απλά το εμπιστευτήκαμε, Τελικά μπήκαμε σε ένα παρκινκ και φτάνοντας στο τέλος του όπως μας έλεγε η πλοήγηση, βρεθήκαμε στην πόρτα του τοπικού νοσοκομείου.

Τυχαίο ?

Για νοσοκομείο που λέει ο λόγος ήμασταν, έχει διαίσθηση το ρημάδι.


Γελάσαμε και συνεχίσαμε τον για τον προορισμό μας…

Αν και νύχτα μπορούσες να καταλάβεις ότι η διαδρομή από το Μπολζάνο μέχρι το χωριό ήταν πολύ όμορφη.

Τα τούνελ δεν ήταν περιτριγυρισμένα από γκρι μπετόν αλλά από φυσική ακατέργαστη πέτρα, είχε υγρασία και σχηματισμένους σταλακτίτες , σε μερικά σημεία του δρόμου λιμνούλες με νερό, όχι ότι καλύτερο για νυχτερινή οδήγηση αλλά σαν θέαμα απόλυτα φυσικό και ξεχωριστό.






Ο ξενώνας είναι στα ιταλό – Αυστριακά σύνορα, σε ιταλικό έδαφος άλλα η γλώσσα και η νοοτροπία καθαρά αυστριακή.

Ο τύπος που είχε τον ξενώνα με το που είδε μηχανές έβγαλε αμέσως το αυτοκίνητο του από το γκαράζ για να παρκάρουμε εμείς.
Μπαίνοντας στην υποδοχή άρχισε να σφυρίζει έναν ντόπιο τραγούδι νομίζοντας ότι θα μας εντυπωσιάσει , επίσης μία μεγάλη νταμιτζάνα, κάτι σαν ελαφρύ τσίπουρο βγήκε από ένα ντουλάπι και ο τύπος μας κέρασε από ένα σφινάκι νομίζοντας ότι θα μας φανεί βαρύ.

ΚΑΛΟ! Εμείς γουστάρουμε το τσίπουρο ,έχουμε υπερένταση και αυτό μας φαίνεται νεράκι.

Πάει να την βάλει πάλι μέσα ο τύπος, χωρίς να έχει πιει κιόλας! και εκεί τον αρχίζω!
Εμείς στην πατρίδα μας πρώτον πίνουμε μαζί με αυτούς που κερνάμε και δεύτερον ότι μπουκάλι βγαίνει στο τραπέζι πρέπει να πίνετε όλο.
Η νταμιτζάνα ήταν τεράστια όμως, ο τύπος τρομαγμένος από αυτά που του είπα την έβαλε πάλι μέσα, ήπιε μαζί μας τελικά ένα σφινάκι και αλλάζοντας κουβέντα, μας πήγε στα δωμάτια μας.

Καλά τα βάζουν με τους έλληνες σε τέτοιου είδους καταστάσεις με ποτά τύπου τσίπουρο? Δεν νομίζω….

Τα δωμάτια ευρύχωρα αλλά δεν καθίσαμε να τα δούμε παραπάνω ,πει-νά-με!

Ο καιρός δροσερός άλλα όχι ενοχλητικός ,το τραπέζι στον κήπο μας περίμενε και χωρίς να χάσουμε χρόνο αμέσως πήραμε τις θέσεις μας.
Αρχίσαμε να πίνουμε τις μπυρίτσες μας και να τρώμε την παραδοσιακή πίτσα όταν μας μίλησε η διπλανή παρέα, ήταν Γερμανοί που έχουν έρθει στην Ελλάδα άπειρες φορές, και αυτοί όμως ρόδο, τι στο καλό?.



Ο Γιώργος φυσικά αφού έπινε τις μπύρες του έπινε και τις δικές μου, που τις βάζει αναρωτήθηκα?
Γελάσαμε, φάγαμε του σκασμού και αφού φύγαμε τελευταίοι από το τραπέζι , πήγαμε να απολαύσουμε τον ύπνος μας…

Η μέρα είχε τα πάντα , 2 χώρες ,σύνορα, στέλβιο, διασκέδαση.. τα είχε ΟΛΑ.

Ο ύπνος με βρήκε πρίν καν προλάβω να σκεπαστώ με το πουπουλένιο πάπλωμα…

Συνεχίζεται…

Άνοιξα τα μάτια μου σχετικά νωρίς και έμεινα ξαπλωμένος κοιτάζοντας την ξύλινη σκεπή. Κάτι δεν μου άρεσε, το μυαλό μου έκανε σκέψεις, δεν ταξίδευε αυτή την φορά σε μακρινούς προορισμούς άλλα εντελώς ασυναίσθητα άρχισαν να εμφανίζονται εικόνες από την Αθήνα.
Είχαν μείνει μόλις δυο 24ωρα ακόμα διαθέσιμα.Θα έπρεπε πάρουμε το καράβι και να γυρίσουμε πίσω.. σύντομα.

Μα τι λέω????

Αυτές τις σκέψεις θα έπρεπε να τις κάνω στο κρεβάτι μου στην Αθήνα και να φαντάζομαι την βόλτα της ζωής μου , όχι να κάθομαι εδώ, ακριβώς πανω στο όνειρο μου και να σκέφτομαι το αντιθέτο!


Έτσι και με θετικές σκέψεις πλέον το πρωινό μας βρήκε ξεκούραστους και ορεξάτους.

Εχτες φτάσαμε όταν είχε πλέον σκοτεινιάσει και δεν είχαμε εικόνα της γύρω περιοχής.

Ο Γιώργος άνοιξε το παράθυρο, πλυμηρησε από χρώματα με μιας όλο το δωμάτιο.



κατεβήκαμε κάτω να φορτώσουμε τις βαλίτσες και να χαζέψουμε λίγο το μέρος..







Η θεά από εκεί που βρισκόμασταν ακόμα πιο επιβλητική .





Η κλασική εικόνα με τα μοβ λουλούδια σιγά μην έλειπε και απο εδω!





Η ώρα ομως πέρασε και έπρεπε να φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας..






την λίμνη Garda...

Η θερμοκρασίες σήμερα είναι αρκετά υψηλές με αποτέλεσμα η οδήγηση να γίνετε πιο κουραστική. ωστόσο πολύ γρήγορα η λίμνη εμφανίστηκε μπροστά μας.










Η λίμνη Γκαρντα πρέπει να είναι πολυσύχναστο μέρος για τους ιταλους. Αρκετός κόσμος , πολλά μαγαζιά και πολύ κίνηση.
Ολα πεντακάθαρα και πολύ προσεγμένα, μπορει να μην εχουν τις θάλασσες μας ή τα νησιά μας αλλα αυτο που εχουν το φροντίζουν και το εκμεταλλεύονται μια χαρά!




Από το βουνα και τις πεδιαδες βρεθήκαμε σε μια κατακλυσμένη απο κόσμο λιμνη.
Είχαμε φροντίσει να κλείσουμε το δωμάτιο που θα μέναμε την νύχτα αλλα θα έπρεπε να παμε απο την αλλη μεριά της λιμνης. Νομίζαμε οτι ειναι κοντά αλλά είχαμε πέσει έξω. Παρ΄ολα αυτα
η θέα μας αποζημίωσε για ακόμη μια φορά...



ποδηλάτες...




wind σερφερς




και μοτο τουριστες







Τελικά μετά απο σχεδόν δυο ώρες φτάσαμε στο ξενοδοχειο που θα μέναμε το βραδύ.





αρκετά κουρασμένοι από τον καυτο ήλιο το μονο που θέλαμε ειναι ενα δροσερό μπάνιο και μια παγωμένη μπύρα.
Τα δωμάτια ΤΕΡΑΣΤΙΑ , μιλάμε για ολόκληρο σπίτι στην διάθεση μας.

Ο Γιώργος με την ειρήνη πετάχτηκαν να πάρουν τα απαραίτητα ενώ εμείς τους περιμέναμε στην πισίνα του φιλικότατου ξενοδοχείου.
Πόσο μπορεί να λείψει το υγρό στοιχειό απο τον Ελληνα τον Αυγουστο??? Νομίζω όλοι φανταζόμαστε.



η μερα τελιωσε με μπυριτσα και κουβεντούλα στην βεραντα και με τον κλασικο διαγωνισμό φωτογραφίας που κάνουμε μεταξύ μας , έπαθλο η πρώτη θέση στο αλμπουμ των καμμένων φιλμ .






συνεχίζεται ...

Ξημέρωσε το τελευταίο 24 του ταξιδιού μας...






Σήμερα το πρόγραμμα δεν έχει πολλά χιλιόμετρα, κοντά στα 90 μόνο.
θα μέναμε λίγο έξω από την Vicenza , έτσι η Βενετιά θα είναι διπλά μας και το πρωί χωρίς να αγχωθούμε θα έχουμε αρκετό χρόνο για να την δούμε.

Η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε να μείνουμε και σήμερα στο ίδιο ξενοδοχείο αλλά λόγο της καλοκαιρινής περιόδου δεν υπήρχε δωμάτιο ούτε για δείγμα. οπότε Vicenza!

θα χαζέψουμε άλλη μια πόλη σκεφτήκαμε ,θα φάμε ,θα πιούμε, θα κάνουμε τις βόλτες μας και το πρωί Βενετία!

Δεν πέρασε μια ώρα και είχαμε φτάσει κιόλας στο ξενοδοχείο , υπεροχή μεγάλη πισινά με υδρομασάζ, ελάχιστος έως καθόλου κόσμος...







πόσο όμως να μείνεις στο ξενοδοχείο?

----πάμε Vicenza για φαγητό και ποτό?

----πάμε!

Φτάνοντας στην πλατεία παρατηρήσαμε πως δεν υπήρχε άνθρωπος, ζωή πουθενά.
συνεχίσαμε παρακάτω διασχίζοντας κάθετα ολόκληρη την πόλη, άνθρωπος πουθενά και πάλι,τα καταστήματα κλειστά !!τι έγινε ρε παιδιά ,τι έπαθαν εδώ πέρα?

Με δυσκολία βρήκαμε και φάγαμε στα McDonalds ενός εμπορικού που υπολειτουργούσε.

Τελικά εφόσον γυρίσαμε ξενερωμένοι στο ξενοδοχείο μάθαμε από έναν Ιταλό που έκατσε να πιει ένα ποτό μαζί μας ότι η πόλη τον Αύγουστο κλείνει!

Ναι κλείνει, βάζει λουκέτο και πάει διακοπές.

τόσο απλά. υπερβολικό να το ακούς, μελαγχολικό να το βλέπεις.

Μην αδικούμε την πόλη όμως, είναι βράδι, καλοκαίρι και είναι κλειστεί. Δεν έχουμε άποψη, ουσιαστικά δεν την είδαμε.

Δεν είχε κάτι άλλο να κάνουμε, ύπνος νωρίς σχετικά και το πρωί Βενετία και μετά καράβι και πίσω,

μα πως περνάει έτσι ο χρόνος......

Γαμώτο!!!

Έφτασε αυτή η ριμάδα τελευταία μέρα $#Τ%$%&%^ , μα πότε πρόλαβε? ποτέ περάσαν τόσες μέρες? σαν εχτές δεν κουμπώναμε τις βαλίτσες για να έρθουμε εδώ?
Σαν εχτές δεν ανοίγαμε τους χάρτες για να σχεδιάσουμε τις διαδρομές? Πάλι χάσαμε την αίσθηση του χρόνου?
Ρουφήξαμε το ταξίδι μονορούφι σαν ένα ποτήρι νερό, αλλά όσο και να σε ξεδιψάσει , όσο και να δροσιστείς είναι θέμα χρόνου να διψάσεις ξανά με το ίδιο παθός και την ίδια ένταση.

αρκετά όμως!
ας βάλουμε το κερασάκι στην τούρτα μας,έχουμε ακόμα 3-4 ώρες μέχρι να σαλπάρουμε, πάμε να θαυμάσουμε την μοναδική Βενετιά .. άλλωστε το τελείωμα είναι το ίδιο σημαντικό με την αρχή και παράλληλα η τελευταία ανάμνηση...

Φτάσαμε στην Βενετιά με αργούς ρυθμούς , θέλαμε να απολαύσουμε την διαδρομή .Ο Γιώργος, σβέλτος οδηγός συνήθως είχε τρελαθεί από τον χαμηλό ρυθμό που πηγαίναμε..
σορρυ φιλαράκι αλλά εσύ είπες να πάμε χαλαρά εχτές που πίναμε τα ποτάκια στο ξενοδοχείο.
Είπαμε! θα απολαύσουμε την διαδρομή. χε χε

Φτάσαμε στην Βενετιά κάτω από τον αρκετά καυτό ήλιο και την πολύ κίνηση. θέλαμε επείγοντος να βγάλουμε τον εξοπλισμό και να βάλουμε κάτι ποιο ελαφρύ ώστε να περπατήσουμε με την άνεση μας.

Μπροστά μας είδαμε ενα παρκινγ, ανακουφισμένοι τρέξαμε προς αυτο για να αφήσουμε τις μηχανές και να πάρουμε το τρενάκι για να μας πάει μέσα στην Βενετια.
και ξαφνικα!
STOP, δεν επιτρέπονται τα μηχανάκια στο πάρκινγκ λέει ο κύριος! Περνούμε την κρυάδα και τα νεύρα πακέτο για το σπίτι και αφήνουμε τις μηχανές σε ενα δημόσιο ανοιχτό χώρο που είχε και άλλες εκεί και ο θεός βοηθός.

το τρενάκι μας πήγε στο μέρος όπου θα περνάμε το θαλάσσιο λεωφορείο η όπως αλλιώς λέγεται.

βγάλαμε εισιτήρια , μπήκαμε μέσα και η φωτογραφικές πήραν φωτιά για μια ακόμη φορά.




χαμός μέσα στο λεωφορείο, τουρίστες, μαθητές, ντόπιοι....





Η Βενετία είναι πραγματικά ξεχωριστή.















παιδιά!! να η στάση που κατεβαίνουμε !!





συνεχίζεται..

Kατεβήκαμε στη στάση San Marco.

Tόσο πολύ κόσμο μαζεμένο χωρίς ιδιαίτερο λόγο δεν έχω ξαναδεί , η Βενετία πρέπει να έχει τους περισσοτέρους τουρίστες καθημερινά από όλα τα μέρη του κόσμου.

Λογικό αν αναλογιστούμε οτι κάθε γωνιά της είναι και μια φωτογραφία...













Μετά από αρκετό περπάτημα σταματήσαμε για τον απαραίτητο καφέ.

Καφέ είπα ,σίγουρα?



ναι καλά βλέπετε... απλά σε αυτές τις τιμες προσθέστε και αλλα 12 ευρώ το ατομο για την Live μουσική που έιχε το μαγαζι....

Εγερθητο!!

Τελικά κάτσαμε λίγο παρακάτω σε ενα λιγότερο διαγαλαξιακό μαγαζάκι και απολαύσαμε τον καφε μας.

Η ώρα πέρασε γρήγορα και εμείς έπρεπε να πάμε προς το καράβι του γυρισμού.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Στεναχώρια, χαρά , λύπη, κούραση.. όλα μαζί ένας κόμπος στο λαιμό μας.

Έσκυψα το κεφάλι και με ένα τρελό κοντράστ συναισθημάτων κοίταξα τα αυτοκόλλητα που είχα συγκεντρώσει ...τα αυτοκόλλητα που μαρτυρούσαν το ταξίδι μας και τα όσα είχαμε περάσει και παράλληλα το καράβι του γυρισμού απέναντι μου.




Γύρισα πίσω να δω τον Γιώργο , μια εικόνα χίλιες λέξεις....










Χωρίς πολλά πολλά μπήκαμε στο καράβι και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού... το ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του και επίσημα.

Ήταν μια Φανταστική εμπειρία για όλους μας!

Λίγες μέρες μετά δεν άντεξα, βρέθηκα στον Αι Γιαννή Ρωσο, παρέα μου ένας ελληνικός καφές...

αναπολούσα όλο αυτό που ήταν πλέον μια ανάμνηση.




ευχαριστώ πολύ.

Σταύρος.

Σταύρο κατάφερες να μας ταξιδέψεις...

Ευχαριστούμε!

Σταύρο σ'ευχαριστούμε για το δωρεάν ταξίδι που μας πρόσφερες...
Οι φωτό και η περιγραφή είναι υψηλού επιπέδου

Σου εύχομαι νάσαι πάντα υγιής για να κάνεις και άλλα τέτοια όμορφα ταξίδια και να μας ξαναταξιδέψεις.....

εγώ ευχαριστώ για τα σχόλια!